බෝඩිම් හොයපු හැටි 1

අවසන් වසරේ විභාග වලින් පස්සේ, අපට හොස්ටල් එකේ තවත් ඉන්නට අවසර තිබුණේ නැහැ, අපට පහළ වසරේ නංගිලා මල්ලිලා කණ්ඩායම හොස්ටල් එකට එන්න කලින් අපට හොස්ටල් එකෙන් පිටමං වෙන්නට උපදෙස් ලැබුණ. තාවකාලික උපදේශකවරියක ලෙස විශ්ව විද්‍යාලයේම නැවතීමට තීරණය කරපු මමත්, මම වගේම විශ්ව විද්‍යාලය අවටම නවාතැන් සොයන තවත් මිතුරියන් තුන් දෙනෙකුත් එකතු වුණේ විශ්ව විද්‍යාලය අවටින් කට්ටියටම නවාතැනක් සොයා ගැනීම සඳහා.
 

පින්තූරය http://www.toonvectors.com/clip-art?similar-to=cartoon-coloring-book-small-house-39024 වෙතින්

අලුතින් පළමු වසර කණ්ඩායම් දෙකක් ළඟ ළඟම විශ්ව විද්‍යාලයට ඇතුළු වූ නිසා, බොහෝ නවාතැන් වල ඉඩ කඩ තිබුණේ නැහැ, ඉඩ තිබුණු නවාතැන් වලත් ඉඩ තිබුණේ උපරිම දෙදෙනෙකුට පමණයි. ඔය විදියට යන එන මං නැතුව ඉන්න අතරේ අපට ආරංචි වුණා අක්කලා දෙදෙනෙක් නිවසක යට තට්ටුව කුලියට ගැනීමට යන බව. හය දෙනෙකුට ඉඩ ඇති එහි නැවතීම සඳහා ඇය තවත් හතර දෙනෙකු සොයමින් සිටියා.

ඔවුන් සමග එකතු වී එම නිවසේ යට තට්ටුව කුලියට ගැනීමට සිතා, තොරතුරු කතා කරගැනීමට එහි ගියත්, අපට නිවසේ අයිතිකරුවන් හමුවීමට ලැබුණේ නැහැ. කොහොම උණත් හිස් අතින් අනිත් පැත්තට හැරිලා එන්නට බැරි නිසා අපි තීරණය කළා ඒ අක්කා පත්තර වලින් එකතු කරගත් කුලියට දීමට ඇති අනිත් ගෙවල් වලට කතා කරලා බලන්නට.

ඔහොම හොය හොයා කෝල් කර කර යනකොට, අපි කෝල් කරපු එක ගෙදරකින් මෙහෙම කියුව. “කටුබැද්දෙ ගෙදර වහල දාල අපි අලුත්ගම ඉන්නෙ, හෙට ගෙදර බලන්න එනව නම් කියන්න, මම ඇවිත් ගෙදර පෙන්නන්නම් ඔයාලට”

පින්තූරය http://www.toonvectors.com/clip-art?similar-to=cartoon-coloring-book-small-house-39024 වෙතින්

බලපු වෙන එකදු ගෙදරක වත් ඉඩ නොතිබුණු නිසාත්, ලයිස්තුවේ තිබුණු ඉතුරු ගෙවල් පිහිටියේ විශ්ව විද්‍යාලයට දිනපතා ඇවිදගෙන එන්න බැරි තරම් දුරකින් නිසාත් අපි තීරණය කළා පහුවදා ඒ ගෙදරට ගිහින් බලන්නට.

********

පහුවදා

සුපුරුදු පරිදි හවස 5 ට අපි එකතු වුණා බෝඩිමක් හොයන්න යන්නට. මුලින්ම ගියේ කලින් කියපු නිවස බලන්න තමයි. දවල් කතා කරගත් පරිදි ගෙදර අයිතිකාරයා අලුත්ගම සිට දැන් මග එනවා අපට නිවස පෙන්නන්නට. ප්‍රධාන පාරේ ටික දුරක් ගිහිපු අපි, ලිපිනයේ සඳහන්ව තිබුණු අතුරු පාරට හැරී දැන් යනවා අදාළ නිවස හොයාගෙන.

ඔහොම යන අතරේ පාරේ ගිහිපු ගැහැණු කෙනෙක් අපිව දැකලා අපෙන් ඇහුවා මෙහෙම. “බබාලා බෝඩිමක් ද හොයන්නේ? මම වැඩකරන ගෙදර කාමරයක් තියෙනවා, හය දෙනෙකුට ඉඩ තියනවද කියල ඇවිත් කතා කරගන්න, දැන් මාත් එක්ක එන්න. ගෙදර තියෙන්නේ පස්ට් ලේන් එකේ.. බබාලට මේ තරම් දුරත් නැහැ, කැම්පස් එක අත ළඟ”

“ඇන්ටි අපි මේ තව ගෙයක් බලන්න යන ගමන්. දැන් එහෙ යන්න ඕන නේ. එහෙනම් ඇන්ටි ගේ ෆෝන් නම්බර් එක දෙන්න, අපි කතා කරන්නම්”

“ෆෝන් එකෙන් කතා කළාට බබාලා ඇන්ටිව හොයාගන්නේ කොහොමද? දැන් එන්න මේ ගමන්ම, ඔක්කොම එන්න බැරි නම් තුන්දෙනෙක් එන්න”

ඇන්ටිගෙ කරදරෙන් බේරෙන්න බැරි තැන, අපි හය දෙනා තුන්දෙනා බැගින් දෙකට බෙදුණා. කොටසක් පත්තරේ තිබුණු ගෙදර හොයාගෙන ගියා, මමත් ඇතුළුව තවත් දෙදෙනෙක් ඇන්ටිගේ පසුපසින් ගියා.

ඇත්තටම චකිතයක් නොදැනුණා නොවෙයි, මේ මනුස්සයා අපිව කොහේ එක්කන් යාවිද? විශ්ව විද්‍යාලය අවට පාර තොටේ ටිකක් කරක් ගහල පුරුදු වුණත්, මේ ඇන්ටි කියන ෆස්ට් ලේන් එක කලින් අසා තිබුණත්, අපි කවුරුවත් ඒ පාරේ පුරුදුකාරයෝ නෙවෙයි. ඇන්ටි දිගටම කතාව.

“ඒ ගෙදර අලුත් පිට ගෙදර, බාත්රූම් කොමඩ් ඔක්කොම තියනව, ගණන් හිලවු නම් කොහොමද දන්නෙ නැහැ, ඒවා බබාල කතා කරගන්න, වාහන යන ලොකු පාරක් තියෙනවා, තව පොඩි ෂෝට් කට් එකකුත් තියනවා, මම ෂෝට් කට් එකෙන් එක්කන් යන්නම් බබාලට පාර දැනගන්නත් එක්ක, මේ ෂෝට් කට් එකෙන් ගියාම කැම්පස් එක අත ළඟ”

ෆස්ට් ලේන් එකේ ටිකක් දුර ඇවිදන් ගිහිපු ඇන්ටි, එක පාරට පාළු ඉඩමක් ළඟ නැවතුණා.

“ඔහොම ඉන්න බබා, හරකෙක් එනවා”

ඉඩම මැදින් ආපු හරක යනකම් බලන් ඉඳපු අපි, ඇන්ටිගේ පස්සෙන් ඉඩම මැදින් වැටුණු අඩිපාර දිගේ ඉදිරියට ඇදුන. ඉඩම කෙළවරේ පුංචි දිය කඩිත්තක්, ඒ මතින් පුංචි පාලමක්. පාලම පහු උණාට පස්සේ නියරක් උඩින් වැටුණු අඩිපාරක්. අපි තුන්දෙනාම තිගැස්සුන.

“මේ කොහෙද මේ? මට නම් බයයි මේ පාරේ යන්න..” ඒ මම.

“මෙහෙම පාරකින් යන බෝඩිමක නැවතුනත් මේ පාරේ අපි තනියම යන්නේ කොහොමද” ඒ මගේ යාළුවෙක්

“සාරි ඇඳන් මේ පාරේ යන්නේ කොහොමද නංගී මම” ඒ අපේ අක්ක කෙනෙක්.

“අනේ මේ, මොනවහරි උණොත් කෙළින්ම අනිත් පැත්තට හැරිල දුවන්න බලන් යමු, හරිද” ඒ මම.

“නංගිල දෙන්න දුවනකොට සාරි ඇඳන් මම දුවන්නේ කොහොමද” ඒ අර අක්ක.

“නෑ නෑ අපි තුන් දෙනෙක් ඉන්නවා නේ බය වෙන්න එපා”

"මේ පාරෙ ගියාම කැම්පස් එකට අත ළඟයි කිවුවේ, ඇන්ටිගේ අත කොච්චර දිගද දන්නේ නෑ"

"ඒක තමයි.. හි හි.."

පාළු කුඹුර මැදින් යනකොට දැනෙන බය යටපත් කරගෙන අපිට විටින් විට සිනහ පහළ වුණේ මේ ගමනේ තිබුණු අක්කරතැබ්බ ගතිය නිසා වෙන්න ඇති. ඇන්ටි පිටිපස්ස හැරුණ.

“බබාල මට හිනා වෙනව නේද?”

අත ළඟයි කියපු බෝඩිම හොයාගෙන අපි යනවා යනවා යනවා. කෙළින් යනවා, හැරිලා යනවා, ආපු පාර අපට මතක නැති තරම්.

“මේ ආපහු යන්නේ කොහොමද”

“අපරාදේ පාර දිගේ කොළ අතු කඩ කඩ එන්න තිබුනේ”

“දැන් නම් තව ටිකකින් කලුවරත් වැටේවි”

ඇත්තටම “යනවා යනවා ඉවරයක් නැහැ” කියන යෙදුම මම ප්‍රායෝගිකව අත්වින්දා ඒ ගමනේදී.

********

අන්තිමටම, සියලු බිය දුරු කරමින්, සැක නිමා කරමින්, අප සිටියේ සුවිසල් නිවසක් අබියස.

 

පින්තූරය http://www.toonvectors.com/clip-art?similar-to=cartoon-coloring-book-small-house-39024 වෙතින්

ගෙදරදී සිදු වූ දේ.. ඊළඟ කොටසින්..