July 29, 2016

ජපන් කතා 6 - ඇරඹුම හය වැනි කොටස








පසුගිය කතාව අවසන් උනේ, මම අත්වැරදීමකින් EMS කල යුතු අයදුම්පත එක්ස්ප්‍රස් මේල් යවපු තැනින්.
අයදුම්පත ලැබීමට කල්ගත වන නිසා, මම ඊට පහුවදා ආපහු GPO එකට ගිහින් අලුත් IRC 7ක් තැපැල් කරන්නට සිතුව.


**********

අද එතැන් සිට 

පහුවදා උදේ මම කෝකටත් කියල ඊ මේල් එකක් යැවුවා ජපානේ ශිෂ්‍ය කටයුතු අංශයට, මේ විදියට.

"අයදුම්පත ලබාගැනීමේ අයදුම්පත, මා විසින් අත්වැරදීමකින් EMS වෙනුවට එක්ස්ප්‍රස් පෝස්ට් එකේ එවා ඇති අතර, එම  අයදුම්පත ඔබ වෙත ලැබීමට සතියක් පමණ ගත වීමට නියමිත වේ. එය ලැබුණු පසු ඔබ විසින් මට එවන අයදුම්පත මා වෙත ලැබීමට සාමාන්යෙන් කොපමණ දින ගණනක් ගත වේ යයි නිමානය කල හැකිද?"

ඔවුන් මට මෙසේ පිළිතුරු එව්ව.

"අපේ තැපැල් කන්තෝරුවට අනුව, අප විසින් එවන අයදුම්පත ඔබට ලැබෙන්නට දින 3ක් පමණ ගත වනු ඇති. ඒ අනුව ඔබට 24 වනදාට පෙර අයදුම්පත ලැබෙනු ඇති අතර,ගැටළුවක් ඇති නොවෙනු ඇති. කෙසේවතුදු, ඔබ අපට එවන ලද අයදුම්පතේ ස්කෑන් පිටපතක් ඊ මේල් කරන්න"

මම අයදුම්පත ලබාගැනීමේ අයදුම්පත මේ වෙද්දී තැපැල් කරලා ඉවරයි නේ, ඉතින් අලුත් එකක් පුරවල ස්කෑන් කරල ඊ  මේල් කළා. පැයක් ගත උනේ නෑ මට මෙහෙම රිප්ලයි එකක් ආව.

"ඔබේ ස්කෑන් කරන ලද අයදුම්පත ට අනුව, අපි ඔබට අදාළ අයදුම්පත තැපෑලට දැමුවෙමු. එම අයදුම්පත ඔබට දින 3 කින් පමණ ලැබෙනු ඇත"

මේ සිදුවීම ජපානය ගැන මගේ හිතේ පුදුමාකාර පැහැදීමක් ඇති කළා. මොකද ඔවුන් තැපැල් ගාස්තු සහිත IRC කූපන් ලැබෙන්නටත් පෙර, මගේ ඊ මේල් එක විශ්වාස කරල, අයදුම්පත එව්ව. ඒ වගේම ඒ ඔක්කොටම ගත උනේ පැයක් පමණයි. (මගේ ලංකාවේ විශ්ව විද්‍යාලයේ  විභාග අංශයට, තැපැල් ගාස්තු ගෙවා මාසයක් යනතුරුත් ඇඩ්රස්ඩ් ට්‍රාන්ස්ක්‍රිප්ට් එකක් තැපෑලට දමා තිබුනේ නැහැ. පස්සේ මම ඒක අරගෙන ගිහින් මමම තැපැල් කළා, ගෙවපු තැපැල් ගාස්තුව දෙගුණ වුනා) 

කිවුව වගේම දවස් 4ක් වගේ යනකොට අයදුම්පත ලැබුන. මගේ IRC ටිකත් සතියකට පමණ පස්සෙ ඔවුන්ට ලැබිල තිබුණ.

අයදුම්පත පුරවල තැපැල් කරන එකේ නම් ලොකු නාට්‍යක් තිබුනෙ නෑ. ඒ දවස් ටික ගෙවිල ගියා. අයදුම්පත තැපැල් කරලා මම ලොකු සැනසුම් සුසුමක් හෙළුව.



**********


අයදුම්පත් ලැබිල, තේරීම් ඉවර වෙලා මගේ ප්‍රොෆෙසර් ඊ මේල් එකක් එව්වා මට.

"දයාබර මානවිකා,

ඔබේ අයදුම්පත සාර්ථකයි. Well done. මේ වටයේ අයදුම්පත් වලින් ඉහලම ලකුණු ලබාගත්තේ ඔබේ අයදුම්පතයි. ස්කයිප්  මගින් කෙරෙන සම්මුඛ පරීක්ෂණය ගැන ඔබට තොරතුරු ලැබෙනු ඇති."


**********


මේ ඊ මේල් එක මගේ හිතට බරක් එක් කළා. මොකද ඒ වෙනකොට අපේ අම්ම හිටියෙ අසනීපෙන්. ඊ මේල් එක මම කියෙව්වේ අම්මගේ සුව නොවන බඩේ වේදනාවට ඩොක්ටර් කෙනෙකු කන්සල්ට් කරන්නට ඉස්පිරිතාලේ යන ගමන්. "අම්මට අසනීප නම් රට යන්නේ නැහැ කොහොමත්. නමුත් අසනීපෙන් ඉන්න අම්මට මේ ගැන කිවුවොත්, මම ඈතට යයි කියල කල්පනා කරලා තව ලෙඩ වේවි. ඒ නිසා මේ ගමන කැන්සල් උනාවේ, මම මේ ගැන ගෙදරට කියන්නේ නැහැ."

අම්මගේ පිත්තාශයේ ගල් බවට නිගමනය වෙලා, ඔපරේෂන් එකක් කළා. ඉස්පිරිතාලේ ඉඳල ගෙදර යන්න සූදානම් වෙනකොට, ස්කයිප් ඉන්ටවිව් එකට අදාළ ඊ මේල් එක ලැබුණ. ඒ වෙලාවේ මම විස්තරේ අම්මට කිවුව. හැබැයි අම්ම සනීප උනේ නැත්නම් යන්නේ නැහැ කියලත් කිවුව.

ස්කයිප් ඉන්ටවිව් එක එච්චර අමාරු උනේ නැහැ,සහ ඒ නිසාම මම ඉන්ටවිව් එක පාස් වෙලා තිබුණ. සමහර විට අසනීප උන වෙලාවේ අම්මව බලාගනිපු පින් මහිමෙන් වෙන්න ඇති. (පිනකුත් නෙවෙයි ඉතින් ඒක කොහොමත් දරුවන්ගෙ යුතුකම නේද) ඒ වෙද්දී අම්මාට සනීප වෙලා තිබුණ. ඉතින් මමජපානේ යන්නට හිතුව.


**********


ඊට පස්සේ තිබුනේ වීසා හදන්නට. අදාළ ලියුම් ටිකත් එකතු කරගෙන මම 8.15 පමණ වෙනකොට ජපන් එම්බසියට ගියේ එය අරින්නේ 9 ට නිසා. ඒ යනකොට එතන ඉන්නවා 250ක විතර පෝලිමක්.

"අම්මේ මෙච්චර මිනිස්සු රට යන්නෙ, ලංකාව එපා වෙලාද" කියල හිත හිත මම පෝලිමේ හිටිය. 9.15 ට විතර සිකියුරිටි ඔෆිසර් කෙනෙක් ඇවිත් මෙහෙම කිවුව.

"අපි ඇතුලට ගන්නේ 120 යි. ඒ 120 දෙනා දැන් අරගෙන ඉවරයි. ඒ නිසා ඊට පස්සේ පෝලිමේ ඉන්න කට්ටිය ආපහු ගිහින් හෙට උදේ එන්න"

මම හිටියේ 250 වෙනියට විතර නිසා ඉතින් මුල් 120ට මම අහු නොවෙන එක අහන්න දෙයක් නෙවෙයි නේ. කොහොම උනත් එතන හිටපු අය නොසන්සුන් උනා.

"එහෙම කොහොමද, අපිවත් ගන්න ඇතුලට, අපිටත් වීස ගන්න ඕන, හදිස්සියි"

"ඔයාල හෙට එන්න. මෙතන මේ පාන්දර 3 ඉඳල කට්ටිය පෝලිමේ ඉන්නෙ. එහෙම එකේ ඉතින් අද ගෙදර ගිහින් හෙට උදෙන් එන්න" 

"අනේ සර් අපටත් යන්න දෙන්න"

"බෑ බෑ හෙට උදේ එන්න"

සිකියුරිටි ඔෆිසර් හරියට එම්බසඩර් වගේ. මිනිස්සු ඔක්කොම හැරිල එන්න ආව. මමත් ආව. 


**********


ඔය කියන විදියට පාන්දර 3 ඉඳල කට්ටිය පෝලිමේ ඉන්නව නම් ටිකක් උදෙන් යන්න වෙයි නේ. හෙට පාන්දර 4ට කැබ් එකක් කතා කරන් යන්න හිතාගත්ත.

පස්සේ ආරංචි කරල බැලුවම, ජපානයට රැකියාවලට යන ගොඩක් අයත්, භාෂාව ඉගෙනගන්නට ස්ටුඩන්ට් වීසා අරන් යන අයත්, ස්කොලර්ෂිප් වලට යන අයත්, වැඩ පටන් ගන්නේ ඔක්තෝබර් සිට නිසා, සැප්තැම්බර් මාසේ එම්බසියේ පෝලිම ගොඩක් දිගයි ලු. ඉතින් ඒ නිසා මම යාලුවෙක් එක්ක පහුවදා උදේ පාන්දර එම්බසියට ගියා. ගිහින් 9 වෙනකම් එම්බසිය ඉස්සරහ පත්තරයක් එලාගෙන ඉඳගෙන හිටිය. එහෙම ඉඳල ඇප්ලයි කලාම සතියකින් යලි එන්න කියල, වීස ලැබුණ.

ටිකක් කලබලෙන් බඩු එහෙම පැක් කර කර ඉන්න ගමන්, මෙච්චර කල් මම කාපු කට්ට මදි කියල වැස්ස වලාහක දෙවියන්ටත් හිතිලා, බදාදා පිටත් වෙන්න තියෙද්දී, ඉරිදා ලොකු වැස්සක් වැහලා ගෙදර පොඩි ගංවතුර ක් ගැලුව. ඊට කලින් කවදාවත් වතුර ආපු නැති අපේ ගෙදර යට වෙනකොට, ආයෙම රට යන අදහස හිතෙන අත් ඇරුන. 

කොහොමහරි ගෙදර ඇතුලේ තිබුණු වතුර පැය කීපයකින් බැහැල ගියා. පාර හා වත්ත නම් ටිකක් යට වෙලාමයි තිබුණෙ.


**********


රට යන දවස උදා උනා. ඇත්තටම ඒ වෙනකොට මට යහතින් යන්න ලැබේවිද කියල කිසිම විශ්වාසයක් තිබුනේ නැහැ. ඕන දෙයක් වෙද්දෙන් කියල යෑමක් තමයි තිබුණෙ.

ගෙදරින් පිටත් වෙලා හයිවේ එන්ට්‍රන්ස් එකට එනකොට, අතරමග වතුරට යට වෙලා, හයිවේ එකට යන්නට බැහැ. ඒ නිසා ආපහු හරවාගෙන, ගාලු පාර දිගේ මාතර ගිහින් ගොඩගම එන්ට්‍රන්ස් එකෙන් හයිවේ එකට එනකොට හොඳටම පරක්කු වෙලා, වෙලාවට යන්න බැරි වේදැයි ලොකු බයක් හිතේ තිබුන.

මේ අතරේ වාහනේ යන ගමන්, මගේ යාලුවන්ට මම අද යන බව කියල කෝල් කළා. නිතර මුණගැහෙන යාළුවො ඒ වෙනකොට මම යන බව දැනගෙන හිටියත්, අතපසු වූ කිහිප දෙනෙක්, අන්තිම වෙනකම් නොකී නිසා මාත් එක්ක තරහ වුණා.

කොහොමහරි, වෙලාවට එයාපෝට් එන්න පුළුවන් උනා. පැය 8ක දිගු ගමනක් අවසන, ගුවන් යානයේ රෝද පොලවේ වදින විට, මම යහතින් ජපානයට පය ගහපු බව විශ්වාස කරන්නටත් ටිකක් අමාරු උනා. 



**********

ප. ලි. මේ ඔක්කොම ඉවර වෙලා ජපානේ ඇවිත් බලනකොට මගේ බර කිලෝ 3ක් අඩු වෙලා තිබුණ. 

**********

ජපන් කතා ඇරඹුම නිමි.

මෙතෙක් ඉතා කම්මැලිකමෙන් වුවත්, නොනවත්වා මෙය කියවූ ඔබ සැමට, ස්තුතියි.







July 11, 2016

ෆේස්බුක්, බැංකු, හා තවත් කතා





අතහැර දමා තිබුණු බ්ලොග් එකේ යමක් ලියන්නට සිත් වුණේ, මේ දිනවල කතාබහට ලක් වුණු පිස්සුවක් ගැන මගේ අදහස කියන්ටයි.


පෙරවදන
පළමු කොටස.
2007 වසරේ යම් දිනක, අපේ නිවස.
පාත්‍ර වර්ගයා: ඉස්සරහ ගෙදර ඇන්ටි, අපේ අම්මා සහ මම.
ඉස්සරහ ගෙදර ඇන්ටිත්, අපේ අම්මාත් ඕප දූප කතා කරමින් සිටී. 2008 වසරේ උසස් පෙළට සූදානම් වන මම ඒ අහල පහලම ගණන් සදමින් සිටියි.

ඉස්සරහ ගෙදර ඇන්ටි: දැන් කාලෙ පිරිමි ළමයි කසාද බඳින්න ගියාම සල්ලි, උගත්කම මුකුත් හොයන්නේ නැහැනේ.. ලස්සන විතරයි හොයන්නේ. 
අපේ අම්මා: ඒක නේ..
ඉස්සරහ ගෙදර ඇන්ටි: (මදෙස බලමින්) අපේ පොඩි දූට නම් හොඳ කොල්ලෙක් කසාද බඳින්න පුළුවන් ඒ නිසා.
අපේ අම්මා: හි හි.. බලමු!

අවධානයෙන් ගණන් සදමින් සිටියා නම් ඕපදූප ඇසෙන්නේ කෙසේදැයි යන ප්‍රශ්නය පසෙක තැබුවොත්, මේ කතාව ඇසුණු මට, ඇත්තටම පුදුම සිතුනි. එවකට වයස 18ක් පමණ වූ, කෙළිලොල් වයසේ පසු වූ, පාසල් යන, විභාගය ගැන පමණක් බොහෝ සිතූ මට මේ කතාව අමුතුම හැඟුමක් ගෙන දුනි.


ජීවිතය ගෙවී ගිහින්, 2012 දී, ඉන්ඩස්ට්‍රියල් ට්‍රේනින් උදෙසා මඩකලපුවේ හය මසක් ගත කල මාගේ සම, කට්ට කළු පැහැති වූ අතර, හිරු එලියට නිරාවරණය වූ අතේ හා මුහුණේ රෝමකූප තඹ පැහැයෙන් දිලිසිණි. සයිට් වැඩ නිමා කොට ස්නානය කරද්දී රාත්‍රී 11 පමණ වෙන නිසා, කොණ්ඩය කොටට කපා දමා සිටියෙමි. දහදිය දමන නිසා කුරුලෑ හට ගත් අතර, මවිසින් අනිච්චානුගව ඒවා කඩා දැමීම නිසා කැළැල් හට ගති.


දෙවෙනි කොටස.
2013 වසරේ යම් දිනක, මහපාර.
පාත්‍ර වර්ගයා: ගමේ ඇන්ටි කෙනෙක්, අපේ අම්මා සහ මම.
ගමනක් යමින් සිටි මටත්, අපේ අම්මාටත්, අඳුරන ඇන්ටි කෙනෙකු මුණගැසේ.

අපේ අම්මා: මේ බලන්න මෙයා කළු වෙලා නේ. මෙයාට කවුරුහරි හොයන්න ඕන හෙමින්.
ගමේ ඇන්ටි: ඒක තමයි නේ. දුව ඉස්සර මීට වඩා ලස්සනයි නේ. තව කැත වෙන්න කලින් කවුරු හරි හොයල බන්දල දුන්න නම් හරි.
අපේ අම්මා: ඒක නේ..


කල් ගත විණි. රෝම කූප යලිත් කළු පැහැයට හැරුණු අතර, කොණ්ඩය යලිත් වැවී, කුරුලෑ කරල් මැකී ගියෝය. කට්ට කළු පාට අඩු වී, වෙනස් පාටක් ලැබුණි. කලින් මා නුදුටු අලුත් මිතුරෙක් මුණගැහුණු කල්හි, මේ කෙනාව අඳුරනවා දැයි පරණ ෆොටෝ පෙන්වා සිනාසෙමි. මා තවත් කැත වන්නට පෙර කසාද බැඳිය යුතු යයි කෙරුණු යෝජනා, දැන් නිහඬ වී ඇත.

නමුත්, හෙට මා යලිත් කැත වන්නට පටන් ගෙන ඇති යැයි යමෙකුට සිතුනොත්, පෙර කී කතාව යලිත් කරලියට නොඑනු ඇති යැයි පොරොන්දු විය හැක්කේ කාටද?



******


මේ කතාව මතකයට නැගුනේ, පසුගිය දිනවල පිස්සුවෙන් මෙන් අපේ අය කතා වුනු, බැංකුවක සිදුවීමක් නිසාවෙනි. එම කතාවට ලක් වුනු පුද්ගලයින් ඉතා නරක මිනිසුන් බවටත්, ඇය ගණිකාවක් බවටත්, ඔහු නරුමයෙකු බවටත්, යලිත් ආපස්සට හැරීමක් නැති බවටත්, එහි සිටි තරුණියට සිය දිවි නසාගැනීමට හැර වෙන කරන්නට දෙයක් නැති බවටත්, ඔවුනොවුන් විවාහ නොවුනහොත් ඒ තරුණියට විවාහ වන්නට බැරි වෙනු ඇති බවටත්, ආදී ලෙස අපේ අය කොමෙන්ටු දමා තිබිණි.


මගේ ගැටලුව වන්නේ, මෙලෙස වෙනත් කෙනෙකුගේ ජීවිතය සම්බන්ධව ඔවුන් ගත යුතු තීරණ ගැන උපදෙස් දෙන්නට අපට ඇති අයිතිය කුමක්ද යන්නයි. ජීවිතයේ එක් සිදුවීමක් මත ඔවුන්ගේ මුළු ජීවිතයම ලඝු කොට, අපේ සිතිවිලි අනුව ඔවුන් ජීවත් විය යුතු යැයි සිතීම කෙතරම් දුරට සාධාරණද?


කොමෙන්ටුවකම තිබූ අයුරින්, බොහෝ දෙනා මේ යුවලට, බැංකුවක් තුල අනිසි හැසිරීම ගැන දොස් පැවරුවත්, බස් රිය තුල දුම්රිය තුල අනිසිව හැසිරීමෙන්, ඇඟේ ඇතිල්ලීමෙන්, හේත්තු වීමෙන් දහසක් දැරියන්, තරුණියන් අපහසුතාවයට ලක් කරයි. රැකියා ස්ථානයේ හැසිරිය යුතු අයුරු කියා දෙමින්, තමන්ටත් එවන් අවස්තාවක් පාදාගැනීමට සිහින මවයි. නිරුවත් වූ ගැහැණියට වේසි යයි දොස් කියමින්, පාරේ යන ගමන්, ෆිල්ම් බලන ගමන්, සිතින් දහසක් තරුණියන් නිරුවත් කරයි.


අපේ ජීවිත නිරතුරුව වෙනස් වෙයි. අපි සුදු හෝ කළු නැති, අළු පාට මිනිස් කැලක් වන්නෙමු. ඉතින් හැමෝම අතින් වැරදි සිදු වෙයි. නමුත් එක් සිදුවීමක් මත පදනම් වී, අනුන්ට ජීවත් වෙන හැටි කියා දෙන්නට යන්නේ, අපි අපේ ජීවිත සර්ව සම්පූර්ණ කරගෙන ද?

ඔවුන්ට ඔවුන්ගේ පාඩුවේ ජීවත් වන්නට ඉඩ දී, අපේ වැඩක් බලාගෙන ඉන්නට අපට බැරි ඇයි?