වත්ත පහල තියන කොස් ගස් අස්සෙන් හීනී හීනී ඉර එලිය තීරු තීරු ඇවිත් කුස්සියෙ කහ පාට බිත්තියෙ රටා මවනව. හැන්දෑවෙ බැහැගෙන යන ඉර එලියෙ උණුහුමට අපේ හිතත් උණුහුම් වෙනව. ඉගිල්ලීගෙන අහසට ගියොත් ගස් අස්සෙන් හැංගිලා ලැජ්ජාවෙන් බැහැගෙන යන ඉර දිහා බලන්න පුළුවනි. අව්රුද්දෙ අවසාන වතාවට බහින ඉර දිහා බලන්න මූදු වෙරළට දුවගෙන යන්න හිතෙනව.
මේ වෙලාවට මූදු වෙරළට ගියොත් ඉර ගිනි බෝලයක් වගේ බැහැගෙන යනව බලන්න පුළුවනි. "ගිනි බෝලයක් වගේ" ඔව් ඒක තමයි ඉස්කෝලේ අපට කියල දීපු උපමාව. රන්වන් පාට වලාකුළු කහ පාටයි දම් පාටයි අහසෙ තට්ටු තට්ටු හැදිල, අව්රුද්දක අවසාන දවසෙ ඉර බැහැල යන හැටි බලාගෙන ඉන්නව.
ඉර බැහැගෙන ගිහින්, අඳුර ඇවිත් රෑ වෙලා අහස කළු උනාම, අතරින් පතර රතිඤ්ඤ සද්දෙ ඈතින් ඇහෙන්න පටන් ගන්නව. රෑ 12ට රතිඤ්ඤ පත්තු කරන්න දැන්ම ඉඳන් පුරුදු වෙනව වගේ... ආසාවෙන්, නොඉවසිල්ලෙන් අහගෙන ඉන්නව, අම්ම හදල දෙන රස රස කෑම එක කාල, හෙට උදේම නැගිටල අම්ම මහල දීපු අලුත්ම චීත්ත ගවුම අඳින්න ආසාවෙන් හීන මවනව.
අදත් එදා වගේම අව්රුද්දෙ අවසාන වතාවට ඉර බැහැගෙන ගිහින්, අඳුර ඇවිත්. කාමරේ යාළුව, 31 රෑ කෑම පෙම්වතා එක්ක ගන්න එලියට ගිහින් නිසා, තනිකමක් දැනෙනව. තනිකමත් එක්කම දෙසැම්බර් හීතල හිතටයි ඇඟටයි හෙමිහිට දැනෙන්න පටන් ගන්නව. මම හොස්ටල් එකේ මගේ කාමරේ ජනේලෙ ළඟ, ලැප්ටොප් එක ළඟ වාඩි වෙලා කවදාවත් නොදැකපු සයිබරයේ මිතුරන්ට සුභ පතමින් බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් ලියනව.
කවදාවත් දැකල නැති සයිබර් මිතුරන්ට, "කිරියෙන් පැණියෙන් ඉතිරෙන සුභ නව වසරක් වේවා" කියල කියන්න හිතෙනව. ඒත් ඒ වෙනුවට මෙහෙම කිවුවනම් හොඳයි කියල හිතෙනව.
"සතුටු දායක දේවල් පමණක් ලියන්නට ලැබෙන, සතුටු දායක දේවල් පමණක් කියවන්නට ලැබෙන, සිතේ සැහැල්ලුව පිරුණු නව වසරක් වේවා"
කැන්ටිමේ සුපුරුදු කෑම එකේ සුවඳ උගුරට එනව. හෙට උදේ සුපුරුදු විදියට ලෙක්චර්ස් යන්න තියනව.
