December 23, 2018

නවාතැන්පොළේ කතා / Home away from home - 02


නවාතැන්පොළේ කතා / Home away from home පළමු කොටස මෙතනින් ගිහින් බලල එන්නකෝ.

මේ දවස් වල නත්තල් නිවාඩු නිසා පරිසරය ටිකක් පාලුයි. විශ්ව විද්‍යාලයේත් හැමෝම වගේ නිවාඩුවට ගෙවල් වල ගිහින්, සමහර අය ඇවිදින්න ගිහින්, බොහොම ටික දෙනයි වටපිටාවෙ පේන්නත් ඉන්නෙ, සීතල හා අඳුර එක්ක හැමෝම ගෙවල් ඇතුලට වෙලා ගුලි වෙලා තමයි ඉන්නෙ. අපේ ගෙහිමියත් එයාගේ මැද මිදුලේ වාසය අත් ඇර දාල, ගේ ඇතුලේ ගුලි වෙලා ඉන්නව මේ දවස් වල.

ඔය මැද මිදුල ගැන ටිකක් විස්තර කරනවා නම්, මේ ගෙදර මම ඇතුළු තවත් පිටස්තර කිහිපදෙනෙකු නවාතැන් අරන් ඉන්නේ ගෙදර ප්‍රධාන කොටසේ. ගෙහිමියා සහ ඔහුගේ සහකරු ජීවත් වෙන්නේ ඊට පිටුපසින් තියන වෙනම කොටසක. පෙනුමින් පොඩි වුණාට, ගෙහිමියා වාසය කරන කොටස ඇතුලෙත් නිදන කාමරයට අමතරට නාන කාමරයක්, පොඩි කුස්සියක් වගේම, ඉතා කුඩා සෝනා එකකුත් තියනව. මේ ගෙදර අපි වසන කොටසයි, ගෙහිමියා වසන කොටසයි අතරේ තියන කුඩා ඉඩේ, ඔහු විසින් ගසක් එහෙම සිටුවල, පොඩි බංකු දෙකක් හදල තියනව, බංකු කිවුවට, මේ බංකු වලට වහලක් තියනව, ඒ වහල වටේට වතුර බහින්න වැහි පීලි සවි කරල තියනව, හදිසියකට ගීතයක් එහෙම වාදනය කරන්න, ෆෝන් එකක් චාජ් කරන්න එහෙම එක්ස්ටෙන්ෂන් කෝඩ් එකක් ඇදගන්න පුළුවන් කමකුත් තියනව. එතනම එහා පැත්තෙ තියෙන්නේ ඔහුගේ බීර හා වයින් ඇතුළු අනිකුත් අඩුම කුඩුම පුරවපු ශීතකරණය. ජීවිත කාලේ හොඳට මහන්සි වෙලා වැඩ කරලා, විශ්‍රාමික ඔහු, දැන් ඉතින් කරන්නේ මේ බංකුවට වෙලා ආතල් එකේ ෂොට් එකක් දාන එක තමයි.

ඇත්තටම ඔය මම කියපු බංකු, වැහි පීලි, සෝන එක ඇතුළු තවත් නොයෙකුත් අඩුම කුඩුම ජාති, මේ ගෙහිමියා විසින් තනියම හදපු දේවල්. උදේ පටන් ගත්තම හවස් වෙනකම් ඔහු කරන්නේ ෂොට් එකක් දාන ගමන් මේ පොඩි පොඩි දේවල් හදන එක. අපේ සමහරු, බොන්න ගත්තම, සිහි නැති වෙනකම් නාලා කරන සමහර විකාර දේවල් (අපේ මියුරු තුමීත් ලියල තිබුණ මේ ගැන) එක්ක බැලුවම, මේ මනුස්සයා බීලා කරන මේ නිර්මාණාත්මක දේවල්, ඇත්තටම අගය කල යුතුයි.

ඉතින් ගෙහිමියාගේ බංකු ආතල් එක කරන්න පුළුවන් ගිම්හාන කාලෙයි, සරත් කාලෙයි විතරයි, දැන් ඒ බංකුවේ කුෂන් එහෙම ඉවත් කරල, බංකුව ශිශිර නිද්‍රාවකට පත් කරලා තමයි තියෙන්නෙ, මේ දවස් වල. ගිම්හානයේ, හවස් වෙනකම් ම ඉර අවුව තියන කාලෙට, සමහර දවසට, මම කැම්පස් එකේ ඉඳන් ගෙදර ඇවිත්, ඔය බංකුවේ වාඩි වෙලා පොඩි චැට් එකක් දාන් ඉන්නවා ගෙහිමියා එක්ක. එහෙම කතා කරනකොට ඔහු කියපු නොයෙකුත් කතා අතරේ, මගේ හිත වැඩියෙන්ම ඇදගත්ත කතාව තමයි මේක.

"ජීවිතේ දුක හිතෙන අවස්ථා එනව තමයි. නමුත් දුකයි සැපයි දෙකම තියනකොට වර්ණවත්, වලට ගියාට පස්සෙ එහෙමවත් නෑ නේ, තණකොළ වැවිච්ච තැනිතලා පොලව විතරයි. හරිම ෆ්ලැට්. බෝරින්. දැන් අඩුම තරමේ සැප දුක එක්ක සයිනාකාර හැඟීම් අපිට දැනෙනව නේ, නිකම් ම ෆ්ලැට් දේකට වඩා සයිනාකාර දෙයක් කොයි තරම් නම් රසවත් ද"

ඔහු මේක කිවුවේ සයිනාකාර විදියට අත ගෙනියන ගමන්, ඔහු කියපු දේ එලෙසම ලියන්න මගේ භාෂා හැකියාව මදි. ඒ නිසා සයින් වක්‍රය මෙතන අලවනවා, අමතක අයට මතක් වෙන්නත් එක්ක.


සයින් වක්‍රය ඉහත රූපයේ දැක්වේ. පින්තූරය Google වෙතින්.


*****


කෑම උයන විදි ගැන ටිප්ස් ටිකක් ලියන්න කියල තිබුණ නේ අපේ බසු තුමා. ඉතින් ටිප්ස් ම නෙවෙයි ,ඔය පොඩි පොඩි විස්තර ටිකක් ලියන්න හිතුව, කෑම ගැන. අපි මෙහෙම විප්‍රවාසේ ඉන්නකොට, සමහර වෙලාවට අපි ළමා කාලේ කාපු බීපු හැටි මතක් වෙලා, පපුව හෝස් ගාල යන අවස්ථා එනව නේද? අන්න ඒ වෙලාවට පහසුවෙන් කන්න හදාගන්න පුළුවන් අනං මනං ටිකක් තමයි මේ.

ඔය කොයි කවුරුත් අමුවෙන් ඇඹරැල්ල කාල ඇති නේ, ලුණුත් එක්ක. අන්න එහෙම දොළ දුකක් ආවම කන්න හදාගන්න පුළුවන් දෙයක් තමයි Kiwifruit. ලෙලි ඇරලා, පෙති කපලා අරන්, ලුණු ගම්මිරිස් ටිකක් ඉහලා කලවම් කරගත්තම නියමයි. ඔය පින්තූරේ මම ගෑරුප්පුව ඒක ඇතුලෙම දාල තියෙන්නේ, ෆොටෝ එක ගන්න කලින් පෙරේතකමට කෑල්ලක් කාපු නිසා. නමුත් ගෑරුප්පු ඒක ඇතුලෙ දාල ගොඩක් වෙලා තියන්න එපා, දන්නවනේ, ඇඹුල් ජාති නේ.


ගම්මිරිස් හා ලුණු දැමූ කිවි. ෆොටෝ එක මගේ.

එක පාරක් යාළුවෙක් අම්බරැල්ල කරියක් හදල තිබුණ, ඇඹරැල්ල වෙනුවට කිවි දාල. ඒකත් නියමයි, රෙසිපිය නම් අහන්න බැරි වුණා හැබැයි.

අඹ හෝ ලොවි අච්චාරු මතක් වෙලා පපුව හෝස් ගාල ගියොත්, ටක් ගාල ඇපල් ගෙඩියක් කපල, ලුණුයි, මිරිස් කුඩුයි ඉහල කාල බලන්නකො. අඹ හෝ ලොවි වගේ කොලිටි නෑ ඉතින්, නමුත් උන්නු හැටියට මලා මදැයි කියල කන්න පුළුවන්.


මිරිස් කුඩු හා ලුණු දැමූ ඇපල්. ෆොටෝ එක මගේ.

මම එක පාරක් යාළුවෙක් ගේ ගෙදර ගිහිපු වෙලාවක, කට්ටියට බියර් බොනකොට කන්න ඔහොම ඇපල් හදල දුන්න. එයාල රසයි කියල කෑව, ඒ කියන්නේ ඉතින් බයිට් එකක් විදියටත් හොඳ ඇති. මගේ නම් බියර් එක්ක වැඩිය ඇයි හොඳයියක් නෑ.


*****

මේක නම් සමහර විට ඔයාල අහලත් ඇති, නමුත් මට මේ ලඟදි යාලුවෙක් එවපු නිසා, බෙදාගන්න හිතුණ. මේක හෙඩ්ෆෝන් දාල අහල බලන්නකො.




දැන් මේකත් අහන්නකො හෙඩ්ෆෝන් දාගෙනම. කට්ටිය නම් එක එක විදියට කමෙන්ට් කරල තිබුණ, නමුත් මට නම් හරිම ලස්සනයි.




හැමෝටම ලස්සන නත්තල් නිවාඩුවක් ප්‍රර්ථනා කරනවා. 2019 වසරේ සියලු පැතුම් ඉටු වේවා!

December 18, 2018

නවාතැන්පොළේ කතා / Home away from home - 01

කලින් පෝස්ට් එකට සහෘදයෙක් කමෙන්ට් කරල තිබුණ ජපන් කතා අතරට එක්සත් රාජධානියේ කතා ත් ලියන්න කියල. ඇත්තටම ගොඩක්ම සිදු වෙලා තියෙන්නෙ මෙහෙ ආවත් හරි උදේ යනව, ආයේ හවස ගෙදර එනව වගේ ජීවිතයක් ගෙවන්න සිදු වුණු එක. විවේකයක් හම්බුණු වෙලාවට ඇවිදින්න ගියාට, අනිත් හැමදාම ටිකක් විතර ඒකාකාරියි.

මම දැන් ටික කාලෙක ඉඳන් ගෙදරින් ඈත් වෙලා ඉන්න නිසා, ඒ නොයෙක් නවාතැන් වල සිදුවුණු මතක හිටින සිදුවීම් කිහිපයක් ලියා තබන්නට හිතුව. මේ සිදුවීම් එකින් එක ගත්තම, ටිකක් නීරස ඇති කියල මට හිතෙනව, සීරීස් එකක් ම ලිවුවොත්, දිනපොතක් වගේ එකතුවක් හදන්න පුළුවන් වෙයි, සමහර විට.



සකුරා මල් පිපුණු පාරක් මේ පින්තූරයේ දැක්වෙනවා. පින්තූරය ගත්තේ නම් මම මයි.


මේක තමයි පළමුවැන්න, ජපානෙදි වුණු සිදුවීමක්.

මුලින්ම විදෙස්ගත වෙනකොට මට මෙලෝ විදියකට උයන්න බෑ කියල මම කලිනුත් ලියල ඇති. කොටින්ම, ගිහින් උයන්න පටන් ගනිපු දවස් වල, පරිප්පු එකක් උයන්න පැයක් ගත වෙනවා, කෑම වේලක් ම උයන්න පැය දෙකහමාරක් විතර ගත වෙනවා. අනිත් රටවල් වල අය කුස්සියට ඇවිත් උයලා, වොෂ් එකක් දාන් ඇවිත් කාලා, භාජනේ සෝදන්න ආයේ කුස්සියට එනකනුත් මම උයලා තියනවා, ඔන්න කොටින්ම. හැබැයි ඉතින් ඒ ගොඩක් අයගේ කෑම වේල එක භාජනයයි, උපරිම දෙකයි, බතුත් එක්ක. අපේ ඉතින් කරිත් එක්ක භාජන හතරක විතර ජොබ් එකක් නේ උයන එක.

ජපානේ අපේ විශ්ව විද්‍යාලයේ විදෙස් සිසුන්ට නවාතැන් ගන්න තිබුණු ලොජ් එකේ තිබුනේ පොදු කුස්සියක්. ඒකේ ලොකර් පේලියක් තිබුණා එක එක්කෙනාට වෙන් කරපු, අපට පුළුවන් උයන්න අවශ්‍ය කරන අඩුම කුඩුම ටික ඕකේ දාල තියන්න. ඉතින් මගෙත්, භාජන ටිකයි, තෙල් බෝතලෙයි, තුනපහයි, ඔක්කොම ටික දාන්නේ ඔය ලොකර් එකේ තමයි. මේ ලොකර් හරිම පොඩියි, ඉතින් එකක් උඩින් එකක් තමයි බඩු ටික ගොඩ ගහල තියන්නෙ. දවසක්, සෝදලා තියපු භාජනයක් තෙල් බෝතලේ උඩට තදින් ගෑවිලා (සෝදලා උණාට උයපු ගමන් නිසා භාජනේ ටිකක් උණුවෙන් තිබිල තියෙන්නෙ, හැන්ඩ්ල් එකෙන් අල්ලන් සේදුවම මට දැනෙන්නේ නැහැනේ භාජනේ උණුයි කියල) ඉතින් තෙල් බෝතලේ යන්තමින් උණු වෙලා, සිදුරක් හැදිල. හැබැයි භාජනේ තෙල් බෝතලේට ඇලිල වගේ තිබුණු නිසා, තෙල් ඉහිරිලත් නැහැ. පහුවදා දවල් උයන්න ලෑස්ති වෙලා, ඔය බවක් දන්නේ නැතුව මම තෙල් බෝතලේ ගන්නකොට, අර කුඩා සිදුරෙන් තෙල් ගලන් ඇවිත් බිම තෙල් ඉහිරුණා. හැබැයි මම ඒ ඉහිරුණු තෙල් ටික එවෙලේම සුද්ද කලේ නැහැ, ඒක උඩට කඩදාසි ටිකක් දාල, කට්ටියට පෑගෙන්නේ නැති විදියට තියලා, මම උයන්න ගත්ත, උයල ඉවර වෙලා අස් කරනකොට බිම පිහිනවා කියල හිතාගෙන.

මගේ නරක වෙලාවට, ලොජ් එක වටේ ඇවිද ඇවිද හිටපු ඔෆිසර් කෙනෙක් කුස්සියට කඩා වැදුණ, හරියටම ඒ වෙලාවෙ. ලොජ් එකේ ඔෆිසර් ල තුන් දෙනෙක් හිටිය, මාරුවෙන් මාරුවට. මේ ඔෆිසර් එතරම් මිත්‍රශීලී නෑ, එයාට ඉංගිරිසි ත් එතරම් හොඳින් කතා කරන්න බැහැ, මගේ නරක වෙලාවට. ඉතින් එයා ඇහුව මේ මොකද කඩදාසි දාල තියෙන්නෙ කියල.  මම ඉතින් එයාට කිවුව තෙල් ඉහිරුනේ මගේ අතින් බවත්, මම ඒක පිරිසිදු කරන බවත්. හැබැයි එයාට මම කියපු දේ හරියටම තේරුණේ නැහැ, ඉතින් එයා නැවතත් මට කියා සිටිය, මා විසින් එය පිරිසිදු කල යුතු බව. ඉතින් එයාට මම කලින් කියපු දේ නොතේරෙන්න ඇති කියල හිතල, මම පිරිසිදු කරන බවට එකඟ වුණා.

ඊට පස්සෙ, එයා අර තෙල් ඉහිරුණු එකේ පින්තූර කිහිපයක් අරගෙන (මේ ඔෆිසර් ලා ළඟ කැමරා තියනවා නිතරම) මගේ පින්තූර කිහිපයකුත් ගත්තා, අහන්නෙත් නැතුවම. මූලිකවම තෙල් ඉහිරුණු එක මගේ වැරැද්ද තමයි, නමුත් මොන හේතුවකට හරි, ඔය පින්තූර ගනිපු එක ගැන මට එච්චරම ප්‍රසාදයක් ඇති වුණේ නැහැ.

පසුව, මම උයල ඉවර වෙලා, ඔක්කොම තෙල් ඉහිරුණු තැන් හොඳින් පිරිසිදු කලා. ඒක දැකපු යාළුවොත් එයාල ළඟ තිබුණු වෙට් වයිපස් එහෙම ගෙනැත් දුන්නා, වැඩේ පහසුවෙන් ඉවර කරගන්න පුළුවන් වෙන්න. ඒ උනාට මට තාම හිතට හරි මදි, අර පින්තූර ගනිපු එක ගැන. එතනට නොයෙක් සිසුන් එනවා, සාදා පවත්වන්න, මත්පැන් බොන්න, එහෙම. ඉතින් ඒ හැම අවස්ථාවකම වෙන වෙනම පින්තූර ගැනෙන්නේ නැහැනෙ, මොකද ඔෆිසර් ලා හැම වෙලාවෙම මුළුතැන්ගෙට එන්නේ නැහැ. ඉතින් මගේ පින්තූරය එහෙම වෙන කෙනෙක් අපිරිසිදු වුණු වෙලාවක් එක්ක වැරදීමකින් වත් පැටලුනොත්, නැති වරදක් මගේ නමින් එන්නත් පුළුවන්. ඇරත්, මම කොහොමත් පිරිසිදු කරන්න හිතාගෙන ඉන්නකොට, මම මග අරින්න හැදුවා කියල ඔෆිසර් හිතපු එක ගැනත් මට දැනුණේ කණගාටුවක්. ඒ මනුස්සයට මගෙ හිත කියවන්න බෑ තමයි, නමුත් මට ඒ ගැන හරිම අපහසුතාවයක් දැනුණ.

ඉතින් මගේ හිත හදාගන්න, මම කලේ කඩදාසියක් අරන් මෙන්න මේ ලිවුම ලියපු එක.

අදාළ පාර්ශවයන් වෙතට,

අද (xx/xx/xxxx) දහවල් දෙකට පමණ ආහාර පිළියෙළ කරමින් සිටින අතරතුර, මා අතින් තෙල් ටිකක් බිම ඉහිරිණි. ඒ දුටු නිලධාරීවරයෙක්, ඉහිරුණු තෙල් වල හා, මාගේ ඡායාරූපයක් ලබා ගති. මා දහවල් තුන වනවිට, සියල්ල පිරිසිදු කර අවසන් කල බව, මෙයින් දන්වා සිටිමි.

මා පිරිසිදු කළ පසු වෙනත් අයෙකු විසින් මුළුතැන්ගෙය නැවත අපිරිසිදු කොට ඇත්නම්, එහි වගකීම මා නොදරන බව දන්වා සිටිමි. එනිසා, හැකි ඉක්මනින් මුළුතැන්ගෙය යථා ලෙස පිරිසිදු වී ඇත්දැයි පරික්ෂා කර, මා දැනුවත් කරන ලෙස ඉල්ලා සිටිමි.

ස්තුතියි.

කාමර අංක xxx හි පදිංචි එමා 

මම ලොක්ක වගේ ඔය ලිවුම ගිහින් දුන්න අර ඔෆිසර් ට. 'අනේ ඔයා පහලට ආවෙ අපරාදේ, මට ඊ මේල් එකක් දැම්ම නම් හරිනේ' කියල, බොහොම කරුණාවෙන් ඔහු ලිවුම ගත්ත. හැබැයි ලිවුමට රිප්ලයි එකක් වත්, ඊ මේල් එකක් වත් මුකුත් ආවේ නැහැ.

හවස හයයි තිහට විතර, කවුරුහරි දොරට තට්ටු කරනවා ඇහිලා, මම ගිහින් දොර ඇරලා බැලුවම, මෙන්න අර ඔෆිසර් ඉන්නවා තව ලිවුමක් අරගෙන. මම ඉතින් ලිවුම අරගෙන කියවල බැලුව.

එමා,

පිළිතුරු දෙන්නට පමා වීම ගැන සමාවෙන්න. මම මුළුතැන්ගෙය පරීක්ෂා කරල බැලුවා, එය ඉතා පිරිසිදුයි. අවසර නැතුව පින්තූර ගනිපු එක ගැන මම කණගාටු වෙනවා, නමුත් මේ සිදුවීම ඔබයි මමයි ඇරෙන්න වෙන කවුරුවත් දැනගන්නේ නැති බවට මම සහතික වෙන්නම්. ඔබේ හිත රිදුණා නම් සමාවෙන්න.

ස්තුතියි.

ඒ සිදුවීම වෙන කාටවත් නොකියන බව ඔහු පොරොන්දු උනාට, මම ම ඔන්න හැමෝටම පේන්න බ්ලොග් එකේ ලිවුව. තවත් නවාතැනක කතාවක් ලියන්නම්, ඊළඟට.

සිංදුවකුත් අහමු.




September 28, 2018

ජපන් කතා - අතීත මතක පොදක්

ජපානයේ ඉගෙන ගන්නට ගිහිපු සිසුවියක් වටා ගෙතුන බොහොම අපූරු කතාවක් ලියවෙනවා මෙතන. ඇය මුලින්ම ජපානයට පය ගහපු දවස ගැන තියන විස්තරේ කියෙව්වම, මට ජපානයට පය තිබ්බ මගේ මුල් දවස සිහි වුණා. ඉතින් එතකොට මට හිතුණ, ඒක බ්ලොග් එකේ ලියන්න වටින කතාවක් තමයි කියල.

හැබැයි පුංචි පෙරවදනක් ලියන්නම්. මම බ්ලොග් එකේ ලියන්නේ ගොඩක් වෙලාවට, ජීවිතේ සිදු වුණු, බෙදාගන්න කැමති විශේෂ සිදුවීම් නේ. අවාසනාවකට, මේ ගොඩක් සිදුවීම් ඉතින් ටිකක් දුක හිතෙන, කලබලකාරී කතා. එහෙමයි කියල ජීවිතේ දුකක්, කරදර ගොඩක්, කියල හිතන්න එපා හොඳද. මගෙත් ජීවිතේ සුන්දර තැන් තියනවා, නමුත් ඒවා ලියවෙන්නේ නැහැ, බෙදාගන්න ලෝබයි, ඒවා මං විතරක් දැනන් උන්නාම ඇති. :)

මම මේ කියන දේවල්, කවදාහරි ජපානයට යන්න හිතන් ඉන්න කෙනෙක් කියෙවුවොත්, කියවලා බය වෙන්න එපා. මට වැරදුණු තැන් කියවලා බලල, තවත් දිරි ගන්න, හොඳද.

ඔන්න කතාව.

*****

මම මාස්ටර්ස් උපාධියක් සඳහා ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබිලා, ජපානයට ගියා කියල මම කියල තියෙනවා ඔයාලට මතක ඇති. මම ඒ ගියේ 2015 දී. දැන් නම් ඒ වැඩ කටයුතු ඉවර කරලා, ජපානයට සමු දීලා මම උසස් අධ්‍යාපන කටයුතු සඳහා එක්සත් රාජධානියට ඇවිත් ඉන්නෙ. නමුත් මම අද මේ කියන්න යන්නෙ, මීට හරියටම අවුරුදු තුනකට වගේ උඩදි, ඔක්තෝබර් පලමුවනිදාවක, ශ්‍රී ලන්කන් ගුවන් සේවයට අයත් UL 454 ගුවන් යානයෙන්, ජපානයේ නරිටා ගුවන් තොටුපලට මම මුලින්ම ගොඩබැහැපු දවස ගැන මගේ මතකය.

මුලින්ම කියන්න ඕන, මම ජපානයේ හැදෑරුවේ, ඉංග්‍රීසි මාධ්‍යයෙන් ඉගෙනුම් කටයුතු කෙරුණු කෝස් එකක්. මූලික කතාවෙන් ටිකක් පිටට යනවා නම්, ජපානයේ මේ වගේ ඉංග්‍රීසි මාධ්‍ය කෝසස් පටන් ගන්නට යම් හේතුවක් තියනව. මම ඉගෙනුම ලබපු, ටෝකියෝ විශ්ව විද්‍යාලය ඇතුළු, ලොව ප්‍රමුඛ පෙලේ විශ්ව විද්‍යාල ජපානයේ තිබුණට, Ranking ලිස්ට් වල මේ විශ්ව විද්‍යාල වලට ලකුණු අඩු වෙන්නේ International recognition/outlook කියන කාණ්ඩය යටතේ. Research, teaching වගේ දේවල් වලට බොහොම ඉහළ ලකුණු ලැබිලා, එක අංශයකින් විතරක් පහළ යාම අඩු කරගන්නට ඔවුන් විසින් අරඹපු ක්‍රියාමාර්ග ගොඩක් අතරින් එකක් තමයි ඔය ඉංග්‍රීසි මාධ්‍ය කෝසස්. මේවට ගොඩක් වෙලාවට ඇප්ලයි කරන්නේ අපි වගේ, ජපන් නොවන පිටරට සිසුන් සහ, ඉංග්‍රීසි හොඳින් හැසිරවිය හැකි ජපන් සිසුන්. මේ ජපන් සිසුන් ගොඩක් අයගේත් ප්‍රථම උපාධිය එක්සත් ජනපදයේ, සහ ඔවුන් ගොඩක් අයට සාම්ප්‍රදායික ජපන් ගති පැවතුම් එලෙසින්ම පිහිටලා නැහැ. ඒ වගේම, මේ කෝසස් වලට තෝරා ගැනීමේදී, ජපානයේ අනිත් කෝසස් වලට වඩා පොඩි වෙනසක් තියනවා, ඒ තමයි IELTS ප්‍රතිඵල සටහනකුත්, අපි යවන්නට ඕනේ.

ඉතින් මේ කෝස් එකට ගොඩක්ම එන්නේ ජපන් කතා නොකරන පිටරට සිසුන් නිසා, ඔවුන් මේ සිසුන්ගේ පහසුව උදෙසා ගොඩක් දේවල් කරනව. එයාල හැම අලුත් සිසුවෙකුටම, ඊ මේල් මගින්, ටියුටර් කෙනෙක්ව හඳුන්වා දෙනව. අලුත් සිසුන් ජපානයට එන්න කලින් ඉඳන්, අරන් එන්න ඕන දේවල් කියන එකේ ඉඳන්ම, ජපානයට ආපු අලුත් සිසුවා පිළිගැනීම, බැංකු ගිණුම් විවුර්ත කිරීම, ෆෝන් එකක් ගැනීම, බයිසිකලයක් මිලදී ගැනීම වගේ ගොඩක් දේට මේ ටියුටර් උදව් කරනව. ටියුටර් කියන්නෙත් අපේ ප්‍රෝග්‍රෑම් එකේම සිසුවෙක් තමයි. ගොඩක් වෙලාවට එයා අපට වඩා සෙමෙස්ටර එකක් හෝ දෙකක් ඉහළ මට්ටමක ඉගෙන ගන්න, ජපන් හා ඉංග්‍රීසි භාෂා දෙකම කතා කරන්න පුළුවන් සිසුවෙක්. ටියුටර් විදියට වැඩ කරන එක, එයාට පාට් ටයිම් ජොබ් එකක්, අපි වෙනුවෙන් ගත කරන කාලය වෙනුවෙන් ඔහුට/ඇයට ගෙවීමක් ලැබෙනව.

ඉතින් ජපන් ජාතිකයින්ට ඉංග්‍රීසි ඇතුළු වෙනත් භාෂා එතරම් කතා කරන්නට බැහැනෙ. බස්, දුම්රිය, බොහොමයක ජපන් භාෂාවෙන්ම තොරතුරු සඳහන් වෙන නිසා, අලුතින්ම එන සිසුවාට උදව් කරන්නට, බොහෝ වෙලාවට ටියුටර් එයාපෝට් එකට එනව. මීටිං නිසා හෝ මොකක් හරි වැඩක් නිසා, ඇතැම් අයට එන්න අමාරු නම්, එයාලා අපට එයාපෝට් එකේ ඉඳන් කැම්පස් එකට එන්න අවශ්‍ය තොරතුරු කියල එවනව. ඉතින් මගේ ටියුටර් ටත්, එයාගේ ලැබ් එකේ වැඩක් වැටුණු නිසා එයාපෝට් එකට එන්න අමාරුයි කියල, එයා මට එයාපෝට් එකේ ඉඳන් බස් එකේ එන හැටි, බස් ටිකට් මිලදී ගැනීමේ ඔෆිස් එක තියන තැන, වගේ තොරතුරු සහිත ඊ මේල් එකක් එවුව. කැම්පස් එකට කිලෝ මීටර දෙකක් වගේ දුරින් දුම්රිය නැවතුම්පලක් තියනව. එයාපෝට් එකේ ඉඳන්, මේ දුම්රිය නැවතුම්පල ලඟට බස් එකක් තියනව. ඉතින් එයාපෝට් එකෙන් මට මේ බස් එකට නැගලා, ස්ටේෂන් එක ළඟ බැහැල ඉන්න කියල උපදෙස් ලැබුණ. මගේ ටියුටර් මාව ගන්න එතනට එනව කිවුව.

මම එයාපෝට් එකේ බස් ටිකට් විකුණන ඔෆිස් එකට ගිහින්, මට අවශ්‍ය කරන ස්ටේෂන් එක ලඟට යන බස් එකට ටිකට් එකක් ගත්ත. ටිකට් ඔෆිස් එකේ නිලධාරීන්ට ඉංග්‍රීසි එතරම් බැහැ, මට ජපන් කිසිසේත්ම බැහැ. කොහොමහරි ටිකක් අමාරුවෙන් ඔවුන් කියපු විදියට මට තේරුණේ 12 වෙනි බස් නැවතුමට මා යා යුතු බව. බස් එක පිටත් වෙන්නේ 9:00 ට. ඉතින් මම 8:50 ට විතර 12 වෙනි බස් නැවතුමට ගිහින් බැලුවම එතන බස් එකක් නවත්තලා තිබුණේ නැහැ. ජපානයට මම ගියේ මගේ පළමු විදෙස් ගමන. ඉතින් මම හිතුවේ ලංකාවේ වගේ, බස් එක එතන නවත්තලා ඇති කියල, සෙනග පිරුණම 9:00 ට පිටත් වෙන්න. වට පිට බැලුවට බස් එකක් පේන්නත් නැහැ, ඉතින් මට දැන් ටිකක් සැකයි, මොකද ටිකට් ඔෆිස් එකේ අයට ඉංග්‍රීසි අමාරු නිසා මට වැරදිලා වෙන අංකයක් 12 වගේ ඇහුනද දන්නෙත් නැහැ, 9:00 ට පිටත් වෙන්න තියන බස් එක මිස් වුනොත් ඊළඟට බස් එකක් තියෙන්නේ දවල් හෝ හවස් වෙලා. මට 12:00 ට කැම්පස් එකේ තියෙන පිළිගැනීමේ සැසියට ප්‍රමාද නොවී සහභාගී වෙන්නත් ඕන. ඉතින් මම තීරණය කළා ආපහු ටිකට් ඔෆිස් එකට ගිහින්, බස් නැවතුමේ අංකය යලිත් අහගෙන, සනාථ කරගෙන එන්න.

මගේ ළඟ ටිකක් බර main luggage එකත් තිබුණ. ඉතින් මම හිතුව මේකත් ඇදගෙන ටිකට් ඔෆිස් එකට ගිහින් ආපහු එනකොට මට බස් එක මිස් වෙන්නත් ඉඩ තියනවනෙ කියල. බෑග් තියල යන්න විදියක් තිබුණ නම් ඉක්මනට දුවල ගිහින්  අහගෙන එන්න තිබුණ. ඔහොම හිතල වටපිට බලනකොට, මං ආපු ගුවන් යානයෙන්ම ආව කියල හිතෙන, ශ්‍රී ලාංකික සහෝදරියක් හිටිය එතන හිටගෙන. මම එයාට කතා කරල, බෑග් දෙක එතන තියල, ආපහු ටිකට් ඔෆිස් එකට ගියා.

ඒ ගියාම, ටිකට් ඔෆිස් එකේ හිටපු බොහොම කරුණාවන්ත නිලධාරීන්, එක අතක එක ඇඟිල්ලකුත්, අනිත් අතේ ඇඟිලි දෙකකුත් පෙන්නලා, බස් එක පිටත් වෙන්නේ 12 වෙනි බස් නැවතුමෙන් තමයි කියල තහවුරු කළා.

ඒකත් අහගෙන මම එනකොට, අර සොයුරියව එක්කගෙන යන්න එයාගේ ගෙදරින් ඇවිත්. නමුත් මගේ බෑග් ටික එතන දාල යන්න විදියක් නැති නිසා එයාල මම එනකම් බලන් හිටිය. මම ආවම එයාල මාත් එක්ක කතා කළා.

"බස් එක නම් එන්නේ මෙතනට තමයිලු. මම ඉඳල බලන්නම් එහෙනම්"

"හරි. නංගි කොහෙටද යන්නෙ?"

"කශිව. කශිව කිට්ටුව, කශිවනෝහා කැම්පස් ස්ටේෂන් එකට"

"අපිත් යන්නේ කශිව තමයි. අපි එක්ක යන්න පුළුවන්... කැමතිනම්"

අර සොයුරියව එක්කගෙන යන්න ආපු ඇගේ සොහොයුරා, මට එහෙම කිවුව. ඒ වගේම, නාඳුනන රටක හමුවුණු නාඳුනන ඔවුන්ව මම අවිශ්වාස කරාවි කියල හිතල වගේ, ඔහු අර "කැමතිනම්" කියන කොටස කිවුවේ ටිකක් බර කරල. මට ඔවුන් සමග එන්නට බලෙන් කතා නොකරන බවත්, උදවුවක් විදියට විතරක්ම එහෙම කියපු බවකුත්, ඒ තනි වචනයේ ගැබ් වෙලා තිබුණ.

ටිකක් වෙහෙසටත් පත් වෙලා, පේන්නත් නැති බස් එක වෙනුවෙන්, නොතේරෙන භාෂාවක් කතා කරන තැනක බලන් ඉන්නවට වඩා, ඔවුන් ඉදිරිපත් වුණු වෙලාවේ උදවුව ලබා ගැනීම හොඳ බව මම කල්පනා කළා.

"හරි. මම ඔයාල එක්ක එන්නම්"

අපි තුන් දෙනා, එයාපෝට් එකේ තියන විශාල රථ ගාලට ඇවිදගෙන ගියා. ඒ සොහොයුරා ගේ වාහනයේ මගේ බරැති බෑග් එක ඔසවලා දමන්නට ඔහු මට උදව් කළා.

"නංගිත් පොඩියට හිටියට නංගිටත් වඩා බර බෑග් එකක් උස්සන් ඇවිත් නේ"

"ඔයාලට මම නිසා කරදරයි නේද"

"කමක් නෑ. ලංකාවේ කෙනෙක් නේ"

"ඔයාල මුණගැහුණු එක ලොකු දෙයක්. නැත්නම් මට බස් එකත් පේන්න නැති නිසා ටිකක් බය හිතිල තිබුණෙ"

"මේ නංගි ජපානේ ආපු පළමු වතාවද?" අර සොයුරියත් හඬ අවදි කළා.

"ඔව්"

"ආ.. එහෙමද? අප්පා එහෙනම් බස් හෝල්ට් එක හොයාගනිපු එකත් ලොකු දෙයක් නංගි"

ඔවුන් මගේ හිත හැදුව.

ඔවුන්ගේ ගමනාන්තයට කලින් මාව ඇරලවන්නට හිතාගෙන, ඒ සොහොයුරා මැප් එකේ මා යා යුතු දුම්රියපළ සටහන් කළා.

ඔහොම යනකොට දිගින් දිගටම පහු වුණේ තණකොළ වැවුණු ගම්බද ඉඩම් සහ ඈතින් ඈතින් පිහිටි සාම්ප්‍රදායික ජපන් ගෙවල්. ඒ ගෙවල් නුත් මිනිසුන් ජීවත් වෙන ගෙවල් ද නැත්නම් අත ඇරලා දාපුවාද කියලත් හිතාගන්න බැරි තරම්. මේ නුහුරු හා අමුතු පරිසරය දැකලා මගේ හිතට දැනුනේ හරිම ව්‍යාකූල බවක්. මගේ හිත කියවලා වගේ අර සොහොයුරා හඬ අවදි කළා.

"නංගි. අපි මේ යන්නේ මැප් එකේ පෙන්නන ෂෝට් කට් එකක. ඒකයි මේ ටිකක් පරිසරය අමුතු. නංගිට මේ පාර දැක්කම නම් දැන් ආපු ගමන් ආපහු යන්න හිතෙනවා ඇති, ගණන් ගන්න එපා, මේ පාර විතරයි මෙහෙම. කැම්පස් එක එහෙම මෙහෙම අමුතු නෑ හොඳද"

"හරි අයියා"

"අපි ෂෝට් කට් එකක යන නිසා, ඔයාගේ ටියුටර් එනවා කියල පොරොන්දු වුණු  වෙලාවට කලින් අපිට ඔයාව ඩ්‍රොප් කරන්න පුළුවන්. ඔයා මෙහෙම කරන්න. ටියුටර් ට කෝල් එකක් ගන්න. එයාට කියන්න පැය බාගයක් විතර කලින් එන්න කියල"

මම ලංකාවෙන් යනකොට ෆෝන් එකට ටිකක් වැඩියෙන් මුදල් දාගෙන ගියා, රෝමින් පහසුකම භාවිතා කරන්න පුළුවන් වෙන්න. ජපානයේ ඩේටා නම් රෝමින් වලින් භාවිතා කරන්න බැරි වුණා, නමුත් කෝල්ස් පුළුවන්. ඉතින් මම ටියුටර් ට කෝල් කළා. ආන්සර් කලේ නැහැ, ජපන් භාෂාවෙන් රේකොඩින් එකක් ප්ලේ වුණා. මම කිහිප වරක් උත්සාහ කළා, හරි ගියේ නැහැ. රෙකෝඩින් එක ඉවර වෙලා වොයිස් මැසේජ් එකක් ලබා දෙන්න පුළුවන් බව තේරුණු නිසා මම එයාට මැසේජ් එකක් තිවුව. ටිකකින් අපි ගමනාන්තයට ලඟා වුණා.

"නංගි, මේක තමයි ඔයා කියපු ස්ටේෂන් එක නම්. අපිට තව වැඩකට යන්න තියන නිසා ටියුටර් එනකම් ඉන්න ටිකක් අමාරුයි. අර තියෙන්නේ ෆැමිලි මාට් එක. මෙතන මැක්ඩොනල්ඩ්ස් එක. දෙකේම ෆ්‍රී වයිෆයි තියනවා, ඔයාට ටියුටර් ව කන්ටැක්ට් කරගන්න පුළුවන් වෙයි"

"හරි අයියා. තෑන්ක් යූ සෝ මච්"

මම මැක්ඩොනල්ඩ්ස් එකට ගිහින් බීමක් අරගෙන වාඩි වෙලා ටියුටර් ට මැසේජ් කරන්න බැලුව. නමුත් ඒ වයිෆයි එක එච්චරම සාර්ථක නැහැ.

ටියුටර් එනවා කිවුව වෙලාවත් පහු වුණා, විනාඩි තිහක් විතර මම බලන් හිටියා. සාමාන්යෙන් ජපන්නු එහෙම පහු වෙලා එන පිරිසකුත් නෙවෙයි. (මගේ ටියුටර් ජපන් ජාතික ගෑණු ළමයෙක්) එයාට සැරින් සැරේ කෝල් කරන්න ට්‍රයි කරලා රෝමින් දාපු සල්ලි ටික ඉවර වුනොත් ඔක්කොම ඉවර නිසා මම ටිකකින් ඒ වැඩේ අත ඇරලා දැම්ම.

මම ජපානේ එනවා කියල විස්තර අහන්න කතා කරපු තවත් ශ්‍රී ලංකික සොහොයුරෙක් හිටියා සයිතාමා විශ්ව විද්‍යාලයේ. මම එයාට කෝල් කරලා විස්තරේ කිවුව.

"මට ඔයාව ගන්න එන්න පුළුවන් නංගි. ඒත් මට මෙහෙ ඉඳන් ඔතනට එන්න පැයකටත් වඩා යනව. ඔයාගේ කැම්පස් එකේ මගේ යාලුවෙක් ඉන්නව. මම එයාට කියන්නම් ඔයාව ගන්න එන්න කියල"

මම මැක්ඩොනල්ඩ්ස් එකෙන් එලියට ගිහින්, ස්ටේෂන් එකේ බංකුවක වාඩි වෙලා, එහෙට මෙහෙට දුවන මිනිස්සු දිහා බලන් හිටිය. ඒ හැමෝම වට පිට නොබල, වේගයෙන් ඇවිදන් යනව, මට අම්මව මතක් වෙලා ටිකක් ඇඬුම් ආව. හරිම තෙහෙට්ටුයි.

ඔහොම බලන් ඉන්නකොට ශ්‍රී ලාංකිකයො වගේ පෙනුම තියන තුන් දෙනෙක් වේගෙන් බයිසිකල් පැදගෙන ඒ පැත්තට ආව. ඇවිත් මැක්ඩොනල්ඩ්ස් එක පැත්තට එබුණ. හිතේ සැකේට මම එයාල ලඟට දුවගෙන ගියා.

"මේ මානවී ද"

"ඔව්, ඉසුරු අයියගෙ යාළුවොද?"

"ආ හරි. අපි යමු"

අපි කට්ටිය බස් එකේ හෝ, ටැක්සියක් අරගෙන කැම්පස් එකට යන්න හිතුවත්, බයිසිකල් එක්ක ටැක්සි වල හෝ බස් එකේ යන්න බැරි නිසා, කොහොමහරි ඔක්කොම ටික තල්ලු කරන්, කතා කර කර පයින් ඇවිදගෙන ගියා. එහෙම යන අතරේ, එයාලගේ ෆෝන් වලින් හොට් ස්පොට් එකක් හදල දීල, මම යහතින් ඉන්න බව අම්මලට දැනුම් දෙන්නත් ඔවුන් ඉඩකඩ හදල දුන්න. 12:00 ට පටන් ගන්න සැසියට මම හරියටම 12:00 ට දොරෙන් ඇතුළු වුණා.

"ආ.. මානවී.. ඔයා වෙලාවට ඇවිත්"

ප්‍රෝග්‍රෑම් එකේ සංවිධායක කාන්තාවෝ මාව පිළිගත්ත.

මෙහෙම මාව පිළිගත්තු ශ්‍රී ලංකික යාළුවො ටික, එහේ ඉන්නකම් මාත් එක්ක දුක සැප බෙදාගත්ත. නමුත් අවාසනාවකට මට එයාපෝට් එකේ ඉඳන් ස්ටේෂන් එකට ලිෆ්ට් එක දුන්නු ශ්‍රී ලංකික සොහොයුරා ගේ නම වත් අහගන්න බැරි වුණා. ඒ වෙලාවේ මම ටිකක් කැළඹුණු මනසින් හිටියෙ. ඒක හොඳ හේතුවක් නෙවෙයි බව දන්නව. ඉඳල හිටලා මගේ බ්ලොග් එකට එබෙන ජපානයේ ඉන්න ශ්‍රී ලාංකිකයෙක් මේ ලිපිය කියෙව්වොත්, 2015 දී ජපානේ, කශිවා වල හිටපු ඒ සුන්දර හදවත් හිමි ශ්‍රී ලාංකික අක්කයි, මල්ලියි, හැමදාම මගේ හදවතේ ඉන්නා බව කියන්න. පුළුවන් නම් කමෙන්ට් එකක් දාන්න.

ජපානේ පාර අයිනේ පිපිල තියනකොට මම කැමරාවේ සටහන් කරගනිපු රෝස කිනිත්තක් 














*****

අර ශ්‍රී ලාංකික සිසු පිරිසේ උදවුවෙන් මට ටියුටර් මුණගැහෙන්න පුළුවන් වුණා. එදා උදේ එයාගේ ෆෝන් එක බිම වැටිලා කැඩුණු නිසා එයාට මාව හමුවෙන්න බැරි වුනාලු. හැබැයි ඉතින් එදා උදේ 10:30 ට ස්ටේෂන් එක ලඟදි හමුවෙන්න අපි කලින්ම කතා කරගෙන තිබුණෙ. එයාට ඕන නම් පොරොන්දු වෙච්ච වෙලාවට එතනට ඇවිත් බලන්නත් තිබුණ. ඒක ටෝකියෝ හෝ ශින්ජුකු වගේ දැවැන්ත දුම්රිය ස්ථානයක් නෙවෙයි, බොහොම පොඩි එකක්.

ටික කාලයක් යනකොට, යාළුවන්ගේ අත්දැකීම් කතා කරලා බැලුවම, බොහොම උනන්දුවෙන් උදව් කරන ටියුටර් ලා වගේම, ටිකක් වගකීම් පැහැර හරින ටියුටර් ලත් ඉන්න බව අපට තේරුම් ගන්න පුළුවන් වුණා. මගේ ගොඩක් වැඩ වලට අර ශ්‍රී ලංකික සිසු පිරිස උදව් කළා. සමහර ඒවා යාලුවන්ගේ ටියුටර් ල එක්ක ගිහින් කරගත්ත. බොහොම සරල සමහර වැඩ තනියම කරගත්ත.

ජපන්නු උනත් හැමෝම එක වගේ නෑ ඉතින්. කලාතුරකින් වෙනස් අයත් ඉන්නව.

*****

මේ සිදුවීමෙන් පස්සේ නම් බැකප් ප්ලෑන් එකක් නැතුව මේ වගේ දේවල් කරන්නේ නැහැ. උදාහරණයක් විදියට, කවුරුහරි කෙනෙක් මගට එනවා කිවුවත්, එයා ආවේ නැති උනොත් යන විදිය කලින් බලාගෙන, මැප් එකක් හෝ ප්‍රින්ට් අවුට් එකක් හෝ, ස්ක්‍රීන් ෂොට් එකක් අරගෙන තමයි ගමන පිටත් වෙන්නෙ. ෆෝන් එකේ බැට්රි බැස්සොත් උනත් අසරණ නොවී ඉන්න පුළුවන් එතකොට.

ඒ වගේම, මට අවශ්‍ය වෙලාවේ ළඟට උදව් ලැබුණ වගේ, පුළුවන් තරම් අනිත් අයටත් උදව් කරන්න උත්සාහ කරනව, විශේෂයෙන්ම මට මුණගැහෙන සිසුන්ට, අලුත් රටකට එක පාරට ආවම දැනෙන පොඩි පොඩි අපහසුතා වලින් මිදෙන්නට.

July 12, 2018

විනෝදාංශ

මම වරක් කොහෙන් හරි, මෙන්න මෙහෙම කියෙව්වා.



ඔබ විනෝදාංශ තුනක් තබා ගන්න.
එකක්, ඔබේ ජීවිතය පවත්වාගෙන යාමට මුදල් උපයන්නට.
දෙවැන්න, ඔබේ ශරීරයේ හැඩය පවත්වා ගන්නට.
තුන් වැන්න, ඔබේ නිර්මාණශීලීත්වය වැඩි කරන්නට.

මේ කතාව බැලු බැල්මට හරි ලස්සනයි. නමුත් ජීවත් වෙනකොට මේක මේ විදියටම කරන්න පුළුවන් වෙයිද? මම මේ ඉහත කියමන ගැන විවේචනය කරන්නට යනවා නොවේ, පොදුවේ විනෝදාංශ ගැන ලියන්නට හිතුන.

මම ෆොටෝ ගන්න ටිකක් ආසයි. මුදල් උපයන්න නෙවෙයි, ලස්සන දර්ශනයක් මොකක් හරි දැක්කම, ෆොටෝ එකක් අරන් ඉන්ස්ටග්‍රෑම් දානව. හැබැයි මේ ෆොටෝ ගන්න ලස්සන දර්ශන හොය හොයා ඇවිදින්න උත්සාහ කරන්නේ නැහැ, ගෙදර ඉස්සරහ මිදුලෙ හරි, ජනේලෙන් එලියෙ හරි, පාර අයිනේ තියන මල් පඳුරක් හරි, එදිනෙදා ජීවිතේ දකින ලස්සන දේවල් තමයි ෆොටෝ ගන්නෙ.

ඔහොම ටික දවසක් ඉන්නකොට මට හිතුණ, මේ විනෝදාංශය ටිකක් පිළිවෙලකට කරන්න ඕන කියල. ඉතින් මම කැමරාවක් ගත්ත. වෙනදට වඩා කොලිටිය වැඩි ෆොටෝ ඉන්ස්ටග්‍රෑම් වැටෙන්න ගත්ත.

ඔන්න ඔය පල්ලෙහා දැම්ම ඒ දෙක තුනකුත්. නිකම් තියන නිසා.

මේක ගත්තෙ ඇකමඩේශන් එකේ ඉස්සරහ තණකොළ ගොඩේ.
මේ මල් හරිම පොඩියි, සූම් කරලා ගත්තාම මේ වගේ ලස්සනට  තිබුණට.

මේකත් කැම්පස් එක ඇතුලේ, පොඩි ලේක් එකක් තියනවා, එතන.

මේක නම් කැම්පස් එකෙන් එළියේ. War memorial park එකේ.

ෆොටෝ අප්ලෝඩ් කලාට මදිනේ? ඒවා බලන්න කට්ටිය ඉන්නත් එපැයි? ඉතින් ඒකට කරන්නේ හෑෂ් ටැග්ස් එහෙම දාලා, වැඩිපුර පිරිසකට පේන්න සලස්වන එක. ඕක ටික කාලයක් කරනකොට හරිම ස්ට්‍රෙස් එකක් වුණා. විවේකය උදෙසා විනෝදාංශය කරගෙන යනවද? එහෙම නැත්නම් විනෝදාංශය වෙනුවෙන් ඇප කැප වෙලා ඉන්නවද කියල මම කල්පනා කළා.

පස්සේ මම වැඩේ අත් ඇරලා දැම්ම.

දැන් මම ඒක පස්සේ පන්නන්නේ නැතුව, කම්මැලි හිතුණම ඉඳලා හිටලා ෆොටෝ දානවා. හෑෂ් ටැග් අඩුයි, දකින කෙනෙක් දකියි, නැතත් මට කමක් නෑ.

දැන් ඇත්තටම හිතට නිදහස්. දැන් ඒක විනෝදාංශයක් විදියට වැඩිපුර දැනෙනවා.

මේක හැම විනෝදාංශයට ම අදාළ  කරන්න අමාරු ඇති. නමුත් සමහර වැඩ වල සැබෑ සතුට දැනෙන්නේ, ඒක හඹා යාම අතහැරපු විට.


ඔබේ අදහසුත් කියමු.

March 07, 2018

කැණිමඬල - 5

පෙරවදන.

මේක මම ලියන්න ගත්තේ, කරන්න මෙලෝ වැඩක් නැතිව ඔහේ හිටපු කාලෙක. පස්සේ එහෙමම මගහැරුණත්, පටන් ගත්ත වැඩේ ඉවර කලයුතු නිසා හෙමින් ලියන්නට හිතුව. නමුත් දැන් එදාට වඩා වැඩ තියන නිසා, මේ කතාව මා අතින් නියත වේගයකින් නොලියවෙනු ඇති. රසවත් නොවනු ඇති. හදිසියේ ලියපු වාර්තාමය ස්වභාවයක් ගනු ඇති. එහෙම උනොත් සමා වෙන්න.

නීරසයි නම්, නොකියවා හිටියත් තරහ වෙන්නේ නැහැ, මොකද හුදෙක්ම මම මෙය ලියන්නේ පටන්ගත් වැඩේ ඉවර කිරීමේ ආත්ම තෘප්තිය ලැබීමේ අරමුණින් පමණයි.


*****

මෙතෙක් කතාව.

නිර්මල හා චලනි, විදේශගත ශ්‍රී ලාංකික යුවලකි. ආන්යා ඔවුන්ගේ සුරතල් සිඟිති දියණියයි. පුහුණුවක් සඳහා වසරක කාලයකට ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයට පැමිණෙන ඔවිනි, නිර්මල හා චලනි සමග ඉතාම මිතුරු වෙයි. පුහුණුව අවසන් වී, ඔවිනි ලංකාවට ගිය පසු, චලනි කාන්සියෙන් කල් ගෙවනා අතර, නිර්මල නිසා ඔවිනි මවක් වන්නට යන බව දැනගෙන පුදුමයටත්, වේදනාවටත් පත් වෙයි. දරුවා නැති කරගැනීමේ අදහසින් යලිත් ඇමරිකා එක්සත් ජනපදයට පැමිණෙන ඔවිනිගේ බලාපොරොත්තුව, හැකි ඉක්මනින් දරුවාගෙන් නිදහස්ව ශ්‍රී ලංකාව බලා ගොස්, ඇය ගැන උනන්දුවෙන් පසුවන පුද්ගලයෙකු සමග, නව ජීවිතයක් ඇරඹීමටයි. එතෙක්, චලනි හා නිර්මල සමග ජීවත් වන ඔවිනි, ඉක්මනින් මේ ගැටළු විසඳන ලෙස නිර්මලට බලකර සිටී.

කැණිමඬල - 1

කැණිමඬල - 2

කැණිමඬල - 3

කැණිමඬල - 4



වැසි බිඳු රැඳුනු කුඩයක් (Google Images)

*****

නිර්මල එදා රැකියාවට පිටත්ව ගියේ, දරුවා නැති කරන්නට හැකි ඉක්මනින් කටයුතු පිළියෙළ කරන බවට මටත්, ඔවිනි ටත්, නැවතත් පොරොන්දු වෙමිනි. අවශ්‍ය බොහෝ තොරතුරු නිර්මල විසින් අන්තර්ජාලයෙන් සොයාගෙන තිබුණු අතර, වැඩ ඉවර වී ගෙදර එන ගමන්, අපට ආසන්නයේ ඇති නාගරික රෝහලට ගොස්, නීතිමය කටයුතු පිළිබඳව වැඩිදුර තොරතුරු සොයාගැනීම ඔහුගේ අරමුණ විය. වාසනාවකට මෙන්, අප ජීවත් වන ප්‍රාන්තයේ ගබ්සා නීති ලිහිල් වන අතර, අපට ඇති එකම ගැටලුව වූයේ, කෙටිකාලීන වීසා මත මෙහි පැමිණි ඔවිනිට, මේ සේවා ලබා ගැනීමේ නීතිමය බාධාවක් ඇතිදැයි සැක හැර දැන ගැනීමටයි.

එදින මට රාජකාරිමය වශයෙන් බෙහෙවින් කාර්ය බහුල දිනයක් විය. වාර්ෂික අභ්‍යන්තර විගණන පරීක්ෂාව සඳහා නිලධාරීන් පැමිණි අතර, ඔවුන්ගේ කටයුතු වලට සහාය වෙමින්, කාර්යාලයේ රැඳෙන්නට මට සිදු විය.

ලිපිගොණු අතර ගෙවුණු කාර්යබහුල උදෑසනකට පසු, නිහඬ කර තිබුණු දුරකථනය පරීක්ෂා කල විට, මට ආන්යා ගේ ඩේ කෙයා එකෙන් දුරකථන ඇමතුම් කිහිපයක් ලැබී තිබිණි. බෙහෙවින් වගකීම් සහගත සේවයක් ලබා දෙන මෙම ඩේ කෙයා එකෙන්, මෙලෙස දුරකථන ඇමතුම් ලැබෙන්නේ කලාතුරකිනි. මම සැලෙන සිතින්, වහා ඔවුන්ට ඇමතුමක් ගතිමි.

"හෙලෝ චලනි. ඔයාට කරදර උනා නම් සමාවෙන්න. ආන්යා හදිසි අනතුරකට ලක් වුණා. ඇය හොඳින්, නමුත් අපි ඇයව රෝහල්ගත කළා. ඒ බව දැනුම් දෙන්න තමයි ඔයාට කතා කළේ."

"මොකක්..? ආන්යාට මොකද වුණේ?"

"එයා ප්ලේ ග්‍රවුන්ඩ් එකේ සෙල්ලම් කර කර ඉන්නකොට සී සෝ එකෙන් වැටිලා ඔලුව වැදුණා. කලබල වෙන්න එපා. ඇය හොඳින්. දැන් සිටි හොස්පිටල් එකේ ඇය ඉන්නේ. මම ඔයාට ලොකේෂන් එකයි අපේ ස්ටාෆ් මෙම්බර් ගේ ෆෝන් නම්බර් එකයි ටෙක්ස්ට් කරන්නම්. ඇයට කෝල් කරලා හරියටම ඉන්න තැන ලොකේට් කරගෙන යන්න. දැන් මිනිත්තු දහයකට පෙර නම් ඇය මට ඇමතුවේ ස්කෑනර් රූම් ළඟ ඉඳන්."

මම, ලඟින් තිබුණු පුටුවේ හිඳ ගතිමි. අමාරුවෙන් වචන ගැට ගසාගෙන ඇමතුම අවසන් කරන්නට මට හැකි විය. 

"ඕකේ. තෑන්ක්ස්."

විගණන කටයුතු, තවම අවසන්ව නැත. ගිනිගත් සිතින් කාර්යාලයේ රැඳී සිටියත්, හිතට නම් සැනසීමක් නැති බව සැබෑවකි. නමුත්, ඉන්නන් වාලේ හෝ, මෙහි මා පෙනී හිඳීම, අද දවසේ අත්‍යවශ්‍ය වී තිබේ. නිර්මල ට උදය වරුවේ විභාග රාජකාරියක් පැවරී තිබේ. මම ඔවිනි ට ඇමතුමක් ගෙන, ඇයට රෝහලට යන ලෙස පවසා සිටියෙමි.

"මම ඔයාට ෆෝවර්ඩ් කරන්නම්, ඩේ කෙයා රෙප්‍රසන්ටේටිව් ගේ නම්බර් එකයි, ලොකේෂන් එකයි. කෝල් එකක් දීල හොයාගෙන යන්න. අනේ ගිහිපු ගමන් ඉක්මනටම මට ටෙක්ස්ට් කරන්න ප්ලීස්."

"හරි හරි අක්කි. බය වෙන්න එපා. හැමදේම හරි යාවි."

කාර්යාලයේ සගයෙකුට, මගේ තත්වය පැහැදිලි කල මම, මාගේ පීඩනය අඩු කරනු වස්, මට උදව් කරන මෙන් ඔහුගෙන් ඉල්ලා සිටියෙමි.

මගේ ගැටළුව තේරුම් ගත් සගයා, මගේ දැනුම අත්‍යාවශ්‍ය වන මොහොතක පමණක් මගෙන් තොරතුරු අසාගෙන, අනිත් සියළු ගැටළු වලට තනිව පිළිතුරු ලබා දුන් නිසා, අපහසුතාවයක් නොපෙන්වා, විගණන කටයුතු අවසන් වනතුරු රැඳී සිටීමට මා සමත් වීමි. නමුත් මේ බොහෝ කතාබහ, මට ඇසුණේ වත් නැත. දුරකථනය දෙස පරීක්ෂාවෙන් බලමින් සිටියත්, ඔවිනි ගෙන් කිසිදු තොරතුරක් හෝ ලැබුණේද නැත.

විගණන නිලධාරීන් නික්ම ගිය සැණින්, ඩේ කෙයා ඔෆිසර් ට ඇමතූ විට, ඇය මට කියා සිටියේ එමර්ජන්සි ඩිපාට්මන්ට් එකට එන ලෙසයි. මම රෝහල කරා දිව ගියෙමි. ඔවිනි, ආන්යා ට බෙහෙවින් ආදරේ බව සැබෑවකි. නමුත්, ඔවිනි ගේ නිහඬ බව මසිත කළඹමින් තිබිණි. ආන්යා අනතුරට පත් වූ බව ඇසූ ඔවිනි, බෙහෙවින් කම්පනයට පත් වූයේ ඇයි?

"පවු ප්‍රෙග්නන්ට් කෙල්ල. කලබල වෙන්න හොඳත් නෑ මේ කාලෙට." මම මිමිණුවෙමි.

එසැණින්ම, ඔවිනිගේ දරුවා මෙලොව එලිය නොදකින බව මට සිහි විණි. ආන්යාගේ අසනීපය නිසා ව්‍යාකූල වී ඇති සිත, තවත් වරක් සසල විය. මගේ දෙපා අඩපණ වන බවක් දැනී, මම රෝහල් කොරිඩෝවේ පුටුවක් මත මඳකට අසුන් ගතිමි.

"චලනි?"

නිර්මල ගේ හඬ ඇසී, මම පියවි සිහියට එළඹිණි.

"ඔයා මොකද මෙතන?"

"අනේ නිර්මල.. අපේ ආන්යා..."

මම නිර්මල වැළඳගෙන හඬා වැටුනෙමි.

"ආන්යාට මොකද? මොකක්ද වුණේ? ඇයි මට කිවුවෙ නැත්තෙ?"

"ඔයාට මගේ ටෙක්ස්ට් එක ආවෙ නැද්ද?"

"නෑ.. මම හොස්පිටල් ආවේ ඔවිනිගේ ඇබෝෂන් එකේ වැඩේට."

"අපි යමුකො එමර්ජන්සි ඩිපාට්මන්ට් එකට. ආන්යා එතන. එයා ඩේ කෙයා එකේදි ඇක්සිඩන්ට් වෙලා."

"ආන්යා..?"

නිර්මල තිගැස්සී ගියේය. මදෙස තත්පර කිහිපයක් වික්ෂිප්තව බලා සිටි ඔහු, දෙතොල් තදින් පියාගෙන ඉදිරිය බලා ගත්තේය. මම දුරකථනය පරීක්ෂා කලෙමි. විභාග රාජකාරිය අවසන් වී, රෝහලට යන ලෙස මම නිර්මල ට ලියූ කෙටි පණිවිඩයේ "Send" බොත්තම ඔබන්නට මට අමතක වී තිබේ.

අප එමර්ජන්සි ඩිපාට්මන්ට් එකට ගොස්, ඔවිනිත්, ඩේ කෙයා ඔෆිසර් නුත්, හමු වුණෙමු.

ඇයි මෙතන?"

"අපිට එළියෙන් ඉන්න කිවුව."

"ඒ මොකද ඔවිනි?"

ඔවිනි බයෙන් බයෙන් හඬ අවදි කළාය.

"ආන්යා ට සිහිය නෑ අක්කි."

"මොකක්?"

ඩේ කෙයා ඔෆිසර් හඬ අවදි කලේය.

"ඇත්තටම එයාව හොස්පිටල් එකට ගේනකම් සිහිය තිබුණ. ස්කෑන් එක කරද්දී තමයි සිහි නැති වුණේ. සමහර විට, බය වුණාද දන්නේ නැහැ. ඒ වෙනකම් සිහිය තිබුණු නිසා ප්‍රශ්නයක් නෑ කියල තමයි ඩොක්ටර්ස් ල කිවුවෙ. අපිට ටිකක් ඉවසන්න වෙනව."

මගේ දෙපා යළිත් අප්‍රාණික වන බවක් දැනී, මම නිර්මල ගේ අතින් අල්ලා ගතිමි. ඔහු, මාව වත්තම් කරගෙන ගොස්, පුටුවක හිඳුවා, මා අසලින් හිඳ ගත්තේය. ඔවිනි, මගේ අනිත් පස පුටුවේ හිඳගෙන, මගේ හිස අත ගෑවාය.

"බය වෙන්න එපා චලනි. අපි ඒ තරම් අවාසනාවන්ත නෑ."

"හැමදේම හරි යයි අක්කි. බය වෙන්නෙපා."


*****

පැය කිහිපයකට පසු, අපට සැනසීමක් ලබා දෙමින්, ආන්යා පියවි සිහියට එළඹිණි. දින කිහිපයක් නේවාසික ප්‍රතිකාර ලබාගැනීම සඳහා සහ පරීක්ෂණ කිහිපයක් සඳහා, ආන්යාට රෝහලේම රැඳී සිටින්නට සිදු වූ අතර, නිර්මලත්, ඔවිනිත්, මාරුවෙන් මාරුවට, ආන්යා ළඟ රැඳිණි. මේ නිසා, ඔවිනි පිලිබඳ මා තුළ තිබූ නුරුස්නා හැඟීම්, බොහෝ දුරට පහව ගොස් තිබිණි.


*****

අපගේ නිවසට නැවත ආලෝකය ලබා දෙමින්, ආන්යා නැවත නිවසට පැමිණුනේ අදයි. 

"ඔවිනි.. තේ එක බොන්න."

ජනේලයෙන් ඉවත බලා සිටින ඔවිනි, මා කී දේ නෑසුනාක් මෙන් නිසලව සිටී.

"ඔවිනි.. මොකද ළමයො?"

"තෑන්ක්ස් අක්කි."

ඔවිනි මවෙත හැරී තේ කෝප්පය අතට ගත්තාය. ඇගේ හඬ බිඳුණු ස්වරයක් ගත් අතර, දෙනෙතින් කඳුළු ගලා යමින් තිබිණි. මම ඔවිනි ගේ උරහිසින් අල්ලා ගතිමි.

"මොකද මේ?"

"මුකුත් නෑ අක්කි. Don't worry"

"මුකුත් නැති වෙන්න බෑ නේ? මොකද? ඇඟට අමාරුද?"

"නෑ නෑ.. එහෙම අමාරුවක් නෑ. නිකම්."

"පිස්සු නැතුව කියන්න මට."

"මගෙ බඩේ ඉන්න දරුව, ඔයාගෙයි, නිර්මල අයියගෙයි උනා නම්, එයත් ආන්ය වගේ, හැමෝගෙම ආදරේ ලබල, පරිස්සමින් ඉඳීවි නේද?"

"හ්ම්ම්.. ඔයයි, මමයි, නිර්මලයි එකතු වෙලා ලොකු පවක් මේ කරන්න හදන්නෙ."

"ඒ පවු මගේ පිටින් යනව නම් හොඳයි, ඔයාලගේ අහිංසක පවුලට මුකුත් වෙන්නෙ නැතුව."

"එහෙම හිතන්න එපා ඔවිනි. අපි ඔක්කොම අසරණයි මේ වෙලාවෙ."

එකම රෝහලක් තුළ, එක් දරුවෙකු මරා දමන්නට සැලසුම් කළ අපි, තවත් දරුවෙකු වෙනුවෙන් හඬා වැටුනෙමු.

"නිර්මල, ඔවිනි ගේ ඇබෝෂන් එකට වෙන හොස්පිටල් එකක් හොයමු."

නිර්මල අතට තේ කෝප්පය දෙන අතර, මම කීමි.







January 27, 2018

මල් සමග දවසක්


අපේ ආදරණීය රවී තුමා මෙන්න මේ පහළ තියන ෆොටෝ එක බුකියේ ෂෙයාර් කොරලා තිබුණා නෙව.


දම් පැහැති මල් පිරුණු ගසක් ඉහත දැක්වේ.

එතුමා කොහොමත් හිටපු ගමන් ලස්සන ලස්සන ලෑන්ඩ්ස්කේප් ෂෙයාර් කරලා අපි වගේ කම්මැලිකමේ ඉන්න පණුවන්ට නලියන්න ඉඩකඩ හදල දෙනව.

කොහොමහරි ඔය ෆොටෝ එක දැක්කම මටත් මතක් උනා බොලේ මමත් මෙහෙම තැනකට ගියා නෙවද කියල. ඉතින් ඒ කතන්දරේ බ්ලොග් එකේ ලියන්න හිතුණ.

මේක ලියන්න මුල් වුණේ රවී තුමා නිසා, අපි මේ පෝස්ට් එකයි, ඒකෙ තියන මලුයි ඔක්කොම රවී තුමාට පුද කරමු. කමක් නෑ නේ? (කොහොමත් මේ දවස් වල එක සීරුවට අර අනන්‍යගේ කතාව ලියන නිසා මලක් දෙකක් දීල මනුස්සයව ශේප් එකේ තියා තියන එකත් හොඳයි)

මම මේ ලඟදි දවසක ට්‍රිප් එකක් ගියා කේම්බ්‍රිජ් සරසවියට ගිහින් එන්ට. එහෙ ඉන්න යාළුවො ටිකකට හායි කියන්න තමයි ගියේ. ඉතින් එහෙම ගිහිපු ගමන් එයාල මට සරසවියේ තියන පැරණි ඉංග්‍රීසි ගොඩනැගිලි ටික බලන්නටත් අවස්ථාවක් හදල දුන්න, මොකද ඒ විශ්ව විද්‍යාලයේ සිසුවෙක් එක්ක ඕව බලනකොට මට ටිකට් නැතුව ඇතුලට යන්න පුළුවන්. උදේ ඉඳන් ඔහොම පරණ ගොඩනැගිලි බල බල යනකොට මගේ යාළුවයි මමයි අතර මෙන්න මෙහෙම දෙබසක් ඇති වුණා.

"උදේ ඉඳන් එක වගේ බිල්ඩින්ස් බලල කම්මැලිද?"

"කම්මැලි නම් නෑ. නමුත් පරණ බිල්ඩින්ස් කියන්නේ මගේ ප්‍රියතම දෙයක් නම් නෙවෙයි. හැබැයි අකමැත්තකුත් නෑ, එකම දේ ඉතින් wow කියවෙන්නෙ නෑ."

"එතකොට wow කියවෙන්නෙ මොනව බලනකොටද?"

"මල් බලනකොට."

"හෑ..."

ඔන්න ඕක තමයි වැඩේ. මම හරිම ආසයි මල් වලට.

ඔහොම මල් වලට ආසාවෙන් ජීවත් වෙනකොට තමයි ගිය අවුරුද්දේ වසන්ත සමයේ මට ජපානේ තියන විස්තීරියා පාක් ගැන ඔත්තුවක් ලැබුණේ. ලොකුම විස්තීරියා පාක් තියෙන්නේ පියාඹා යන්නට තරම් දුරින් වූ දකුණු කෙළවරේ වුණත්, ටෝකියෝ ඉඳන් දවසින් ගිහින් එන්නට තරම් දුරකින් පිහිටි අශිකාගා පාක් එකට යන්නට මම සැලසුම් කළා.

විස්තීරියා මල් පිපෙන්නේ අවුරුද්දකට වරක්, මාසයක් වගේ කාලයක් ඇතුලත විතරයි. ඒ මාසෙ ඇතුලෙත් ෆුල් බ්ලූම් එක දකින්න තියෙන්නේ දවස් තුන හතරක් වගේ. ඊට පස්සේ මල් පරවෙන්ට පටන් ගන්නව. ඉතින් ගිය අවුරුද්දෙ ඔය ෆුල් බ්ලූම් එක සෙට් වුණේ ගෝල්ඩන් වීක් එක පටන් ගන්න ඔන්න මෙන්න තියල.

*** ගෝල්ඩන් වීක් එක කියන්නේ ජපානේ තියන නිවාඩු සතියක්. මේකෙ ඇත්තටම වෙලා තියෙන්නෙ එකිනෙකට සම්බන්ධයක් නැති නොයෙකුත් රජයේ නිවාඩු දින කීපයක් එක ළඟ වැටිල සතියක් විතර එක දිගට ආතල් නිවාඩුවක් සෙට් වෙන එක.

ඉතින් ගෝල්ඩන් වීක් එකේ මල් බලන්න ගියොත් සෙනග වැඩි වෙයි කියල හිතල, මම ප්ලෑන් කලා ගෝල්ඩන් වීක් පටන්ගන්න කලින් දවසේ මල් බලන්න යන්න. නමුත් එදා මගේ යාලුවෙක් අසනීප වුනු නිසා ප්ලෑන් කරපු විදියට යන්න බැරි වෙලා, අන්තිමට පාක් යන්න සිදු වුණේ ගෝල්ඩන් වීක් එක පටන් ගන්නා පළමු නිවාඩු දවසේ.

පාක් එක තියෙන්නේ ටිකක් ඈත ග්‍රාමීය පෙදෙසක. ඉතින් කෝච්චියෙන් බැහැලා පාක් එක පැත්තට යන කෝච්චියට ගොඩ වෙන්න මම ගියා කියමුකො. හපොයි කොහෙද මන්ද යන මහා සෙනගක් පළමු පෙට්ටියේ පිරිල ඉන්නව. ඉතින් මම ඊට පස්සේ දෙවෙනි පෙට්ටියට දුවන් දුවන් ගියා. ඒකටත් ගොඩවෙන්න විදියක් නැහැ, සෙනග පිරිල. ඊට පස්සේ මම තුන්වෙනි පෙට්ටියට දුවන් දුවන් ගියා. ඒකත් එහෙමයි. කෝච්චියේ දොර වැහුනොත් ඊළඟ එක එනකම් ටිකක් වෙලා බලන් ඉන්නත් වෙනව, ග්‍රාමීය පෙදෙසක නිසා කෝච්චි අතරේ වෙලාව පරතරය වැඩියි. ඉතින් තියන ඔක්කොම වීර්ය අරගෙන හතරවෙනි කෝච්චි පෙට්ටියට දුවන් ගිහින් පොඩි ඉඩකට කකුල තියන් යන්තම් ගොඩ උනා කෝච්චියට.

ඔහොම යන අතරෙ ඊළඟ නැවතුම් වලිනුත් කෝච්චියට සෙනග ගොඩ වෙලා මම ටිකක් මැදට තල්ලු වුණා. දැන් කෝච්චිය මගේ නැවතුමට ලං වෙනව. ඉතින් මේ කොහෙද මන්ද යන මහා සෙනග අස්සෙන් බැහැගන්නත් එපයි. මම ඉතින් ටිකෙන් ටික ඒ ගැන හිත හිත ඉන්නකොට ඔන්න කෝච්චිය නතර වුනා මගේ නැවතුමේ. සෙනග අස්සෙන් බහින්න හිතන් හොඳ හුස්මක් අරන් ලෑස්ති වුනා විතරයි, මෙන්න අර කෝච්චියේ පිරිල හිටපු ඔක්කොම බහින්න පටන් ගත්තෙ නැතැයි. ඒ අස්සෙම තල්ලු වෙලා කෝච්චියෙන් බැහැලා මම ෆොටෝ එකක් ගත්ත. පහළ තියෙන්නේ ඒක.


කෝච්චියෙන් බැහැපු සෙනග

පාක් එක හොයාගන්නත් වැඩිය අමාරුවක් උනේ නෑ. කෝච්චියෙන් බැහැපු මහා ජන ගංගාව එක්ක ඔහේ ඇවිදන් ගියාම පාක් එකත් හම්බුණ.

මල් බලන්න යන සෙනග

පල්ලෙහා තියෙන්නේ මල් වල ෆොටෝ. හැබැයි ඉතින් ලස්සන විඳින්න අමාරුයි ඒ සෙනග ගොඩ එක්ක.



මලින් පිරුණු ගස් කීපයක් ඉහත දැක්වේ.

මලින් පිරුණු ගස් කීපයක් ඉහත දැක්වේ.

මලින් පිරුණු ගස් කීපයක් ඉහත දැක්වේ.

මලින් පිරුණු ගස් කීපයක් ඉහත දැක්වේ.


මලින් පිරුණු ගස් කීපයක් ඉහත දැක්වේ.

මලින් පිරුණු ගස් කීපයක් ඉහත දැක්වේ.

මලින් පිරුණු ගස් කීපයක් ඉහත දැක්වේ.

නිර්මාණශීලී විදියට ගස් ටික සකස් කරලා තිබුණු නිසා, වැඩිපුර අලංකාරයක් වගේම ආකර්ෂණයක් ලැබිල තියන බවක් මට දැනුණ. කොහොමත් ජපන්නු ලෑන්ඩ්ස්කේපින් වලට දක්ෂයි නේ.



January 19, 2018

කැණිමඬල - 4

පෙරවදන.

මේක මම ලියන්න ගත්තේ, කරන්න මෙලෝ වැඩක් නැතිව ඔහේ හිටපු කාලෙක. පස්සේ එහෙමම මගහැරුණත්, පටන් ගත්ත වැඩේ ඉවර කලයුතු නිසා හෙමින් ලියන්නට හිතුව. නමුත් දැන් එදාට වඩා වැඩ තියන නිසා, මේ කතාව මා අතින් නියත වේගයකින් නොලියවෙනු ඇති. රසවත් නොවනු ඇති. හදිසියේ ලියපු වාර්තාමය ස්වභාවයක් ගනු ඇති. එහෙම උනොත් සමා වෙන්න.


නීරසයි නම්, නොකියවා හිටියත් තරහ වෙන්නේ නැහැ, මොකද හුදෙක්ම මම මෙය ලියන්නේ පටන්ගත් වැඩේ ඉවර කිරීමේ ආත්ම තෘප්තිය ලැබීමේ අරමුණින් පමණයි.


*****

කැණිමඬල - 1

කැණිමඬල - 2

ගෙදර  එන  ගමන්  සැමන්  ටිකක්  වැඩිපුර  අරන්  එන්න'යි  කියන්නට,  මා නිර්මල  ට  දුරකථන  ඇමතුමක්  ගත්තේ,  කලකට  පසු  ඔහුගේ  සිතට සතුටක්ද  ඇති  කරමිනි. 

කැණිමඬල - 3

නිර්මල සමග ගෙදර ආ ආන්යා, ඔවිනි දැක බෙහෙවින් පුදුමයටත්, සතුටටත් පත් විය. මම රාත්‍රී කෑම පිළියෙළ කරනාතුරු, ඔවිනි ආන්යා සමග කතා බහේ යෙදෙමින් පසු විය.


මා මුළුතැන්ගෙයි සිටින විට වෙනදාට ආන්යා ලඟින් හෙලවෙන්නට බැරිව සිටින නිර්මලට, අද නිදහස ලැබී තිබේ. ඔහු මා දෙසට හෙමි හෙමින් ඇදිණි.


"මමත් මොනවහරි කරන්නද?"


"ඕන නෑ.. සැමනුයි පරිප්පුයි විතරයි හැදුවෙ. දැන් ඉවරයි."


"ඔවිනිට සැමන්, කමක් නැද්ද?" නිර්මල තතනමින් අසයි.


"දවල් කෑවා. සැමන් කන්න ආසයි කිවුව."


"එහෙමද.. කාලෙකින් නිසා වෙන්නැති එහෙනම්."


ඔවිනි ගැන හා නූපන් දරුවා ගැන නිර්මල මොනවා හිතන්නේදැයි මට සිතාගත නොහේ. ඔවිනි ඔහුගේ නීත්‍යානුකූල බිරිඳ නොවන බව සැබෑවකි. නීතිමය බැඳීම කවරාකාර වුවත්, තමන්ගේ දරුවෙක් දරා සිටින ගැහැණියක් ගැන පිරිමියෙක් තුල සැබැවින්ම ඇත්තේ කවර හැඟීමක් ද? නිර්මලගේත් ඔවිනිගේත් දරුවාට මා භාරකාරයෙක් වන්නේ, නිර්මලගේ බිරිඳ නම් වූ තෙවැනි පාර්ශවයකින් පමණි. මේ සියලු දේ අවසන, බිඳුණු සිතින් මා නිර්මලගෙන් වෙන් වූ දාක, ඒ භාරකාරත්වයෙනුත් මා නිදහස් වෙයි.


මා ආන්යා දරා සිටි සමයේ නම්, නිර්මල මා වෙනුවෙන් බොහෝ වෙහෙසෙන බවක් මට දැනිණි. එය මගේ පළමු ගැබිණි අත්දැකීම වූවා සේම, ගැබිණි බිරිඳක් සමග ජීවත් වීමේ නවමු අත්දැකීමට ඔහු සාර්ථක ලෙස මුහුණ දීමට උත්සාහ කලේ, මිතුරන්ගෙන් මෙන්ම අන්තර්ජාලයෙන් ද දැනුම එකතු කර ගනිමිනි. මවිසින් වරක් දෙවරක් අවධානය ඉල්ලා ඇති කෙරුණු ගැටළු හැරුණුකොට, අපේ පළමු ගැබිණි සමය ඉතා මිහිරි විය.


"ඔයා සාලෙට ගිහින් ඔවිනි එක්කයි ආන්යා එක්කයි ඉන්න. උයල ඉවරයි දැන් ගොඩක්."


අද ආන්යා ඉක්මනින් නිදි ඇඳට යවා, අපි තුන්දෙනාට කරන්නට වැදගත් කතාවක් තිබේ. මේ නිසාම වෙනදාට වඩා කලින් උයන්නට පටන් ගත් මට, නිර්මල ගෙදර එනකම් ඉන්නට සිදු වූ නිසා සැමන් කරිය පමණක් උයන්නට පමා විය.


"එහෙනම් බාජන සෝදන්නේ නැතුව ඉන්න. මට පුළුවන් බාජන ටික සෝදන්න, ඔයා ආන්යව නිදි කරන අතරෙ."



*****


කෑම තසිම් අරන් සාලයට යනවිට, නිර්මලත්, ඔවිනිත්, ආන්යාගේ සුරතල් බස් අසමින් සිටියහ. නිර්මලත්, ඔවිනිත්, අගනා ජෝඩුවකි. නිර්මල වෙනදාට වඩා තරුණ වී පෙනෙන්නේ, ඔවිනි ලඟින් ඉන්නා නිසාද? කඩවසම් නිර්මල දැක එකවරම හිතේ ඇති වුණු සතුට, අනිත් සියලු දේ නිසා ඇති වූ දුක සහ තරහ මගින්, අසුරු සැණින් මැකී ගියේය.


සැමන් බෙදා හදා ගන්නට කෑම මේසයේ සුරතල් යුද්ධයක් හට ගැනිණි. ඔවිනි ගැන මගේ හිතේ ඇති නොපහන් හැඟීම්, ඔවිනිගේ මුහුණ දුටු විට හිරු දුටු පිණි බිඳු මෙන් වියැකී යන්නේ ඇයි?


නිර්මල කෑම මේසය අස් කර දමා, භාජන සෝදන්නට පටන් ගත්තේය. කලකින් පසු ඔවිනි සමග කල් ගත කරන්නට ලැබුණු නිසා ඉතාමත් සතුටට පත්ව සිටි ආන්යා, නිදි ඇඳට රැගෙන යාම නම් උගහට විය. භාජන සෝදා අහවර කළ නිර්මල ත්, ඔවිනි හා මා සමග එකතු වූ අතර, අවසානයේ අපි සියලු දෙනාම මැදියම් රැයේ ආන්යා නින්දට වැටෙනකම් ම, ඇය සමග කල්ගත කළෙමු. මේ නිසා අපේ රාත්‍රී සාකච්ඡාව ඇරඹීමට වත් නොහැකි වූ අතර, ඔවිනිටත් මටත් ආන්යා සමග ඇඳේ නිදන්නට ඉඩහැර, නිර්මල සාලයේ සෝපාවට ගියේ පසුවදාට කරන්නට තිබෙන වැඩ කිහිපයකට සූදානම් වී, එහිම නිදන්නටයි.


"සොරි ඔවිනි. හෙට නිර්මලට කලින් එන්න කියල ආන්යව රෑ වෙලා ඩේ කෙයා එකෙන් ගමු."


"හ්ම්ම්.. අනේ මන්ද. දවසින් දවස පහු වෙයිද මේ වැඩේ?"

"ඔයා අද ආව විතරනෙ ළමයො. හෙට කතා කරමු. නිදහසේ කතා කරන්න විදියක් නැති නිසා මිසක් නැත්නම් මෙලහකට නිර්මල මොනවහරි ප්ලෑන් කරල ඇත්තෙ."


*****

අපේ සැලසුම වූයේ, නිර්මලත්, මමත් රැකියාවට පිටත්ව ගිය පසු, ඔවිනිට නිවසේ විවේක සුවයෙන් රැඳෙන්නට ඉඩ දීමටයි. තමන් සමග ඉඟි බිඟි පාමින් සිටි යුවතිය, හිටි හැටියේ මසකට නිවාඩු ගෙන විදේශගත වීම නිසා, ඇගේ කාර්යාල ප්‍රධානියා අන්දුන් කුන්දුන් වී තිබිණි. හදිසියේ අසනීප වූ මිතුරියක් ගැන මොකක්දෝ කතාවක් ඔහුට කියන්නට ඔවිනි සූදානම් කරගෙන තිබුණු අතර, අපි කිසිවෙකුත් නිවසේ නැති සාමකාමී උදෑසන, ඇය ඔහුට දුරකථන ඇමතුමක් දෙන්නට සූදානමින් සිටියාය.


එදින හවස, මමත් නිර්මලත්, වෙනදාට කලින් වැඩ ඇරී ආවෙමු. ඔවිනි කට්ලට් සාදා තිබුණු අතර, අපි තේ බොන්නට පටන් ගතිමු.

"බොස්ට තේරුණා මම බොරු කියනව කියල. මට හොඳටම ෂුවර් ඒක නම්. ඉක්මනට මේක ඉවර කරගමු අනේ. මට ඉක්මනට ආපහු යන්න ඕන. නිර්මල අයියෙ, ඔයාගෙ ප්ලෑන් එක මොකද්ද?"

"මගෙ ප්ලෑන් එක? මොන?"

"මේ දරුව නැති කරන්න? ඔයා මොනවද රෙඩි කලේ? කවද කොහොමද වැඩේ වෙන්නෙ?"

"මම මුකුත් රෙඩි කලේ නෑ. ඔයා මුකුත් කිවුවෙත් නැහැනෙ. මම කොහොමද තනියෙන් තීරණ ගන්නෙ?"


මේ වන විට ඔවිනිගේ ඉවසීමේ සීමාව ඉක්ම ගොස් තිබුණු අතර, ඔවිනිත්, නිර්මලත්, අතර බරපතල වාදයක් හටගැනිණි. දෙදෙනාම කෝපයෙන් නොයෙක් දේ කියා ගත් අතර, මට ඒ බහුතරයක් දේ නෑසී ගියේ, ඊයේ ආන්යා නිදි අතරේ මේ කතාව සිදු නොවී, අද ආන්යා ඩේ කෙයා එකේ සිටින මොහොත දක්වා මේ කතාව කල් යාම ගැන මා දෙවියන්ට ස්තුති කරමින් සිටි නිසාවෙනි.

"මම බෑ කියද්දි බලෙන් ඇවිත් පටන් ගත්ත දේ, මෙච්චර දෙයක් වෙලත් කිසි ගානක් නැතුව ඉන්නෙ කොහොමද?"

"බලෙන්? එතකොට ඔයා මුකුත් කලේ නෑ?"

"අසරණකමට කරගන්න දෙයක් නැතුව හිටිය, කෑ ගැහුවනම් මේ රත්තරන් පවුල කැඩිල යන නිසා. ඔව් ඉතින් දැන් අසරණ වෙලා ඉන්නෙ මම නේ? ඔයාට මොන ප්‍රශ්නයක් වත් නැහැනෙ."

"දෙන්නම කට වහගන්නයි කිවුවෙ."

"මට නිවාඩු තියෙන්නෙ මාසෙකට. මට යන එන මං නැති කරන්න එපා ප්ලීස්."


ඔවිනි නාන කාමරයට ගොස් දොර වසා ගත්තාය. ඇය යලිත් එන විට, මම නිර්මල සමග කතා බහ අවසන් කර තිබුණු අතර, අවශ්‍ය කටයුතු හැකි ඉක්මනින් සම්පාදනය කරන්නට ඔහු මට පොරොන්දු වී තිබිණි.


*****

මතු සබැඳි.