පසුගිය කතාව අවසන් උනේ, මම අත්වැරදීමකින් EMS කල යුතු අයදුම්පත එක්ස්ප්‍රස් මේල් යවපු තැනින්.
අයදුම්පත ලැබීමට කල්ගත වන නිසා, මම ඊට පහුවදා ආපහු GPO එකට ගිහින් අලුත් IRC 7ක් තැපැල් කරන්නට සිතුව.
**********
අද එතැන් සිට
පහුවදා උදේ මම කෝකටත් කියල ඊ මේල් එකක් යැවුවා ජපානේ ශිෂ්‍ය කටයුතු අංශයට, මේ විදියට.
"අයදුම්පත ලබාගැනීමේ අයදුම්පත, මා විසින් අත්වැරදීමකින් EMS වෙනුවට එක්ස්ප්‍රස් පෝස්ට් එකේ එවා ඇති අතර, එම අයදුම්පත ඔබ වෙත ලැබීමට සතියක් පමණ ගත වීමට නියමිත වේ. එය ලැබුණු පසු ඔබ විසින් මට එවන අයදුම්පත මා වෙත ලැබීමට සාමාන්යෙන් කොපමණ දින ගණනක් ගත වේ යයි නිමානය කල හැකිද?"
ඔවුන් මට මෙසේ පිළිතුරු එව්ව.
"අපේ තැපැල් කන්තෝරුවට අනුව, අප විසින් එවන අයදුම්පත ඔබට ලැබෙන්නට දින 3ක් පමණ ගත වනු ඇති. ඒ අනුව ඔබට 24 වනදාට පෙර අයදුම්පත ලැබෙනු ඇති අතර,ගැටළුවක් ඇති නොවෙනු ඇති. කෙසේවතුදු, ඔබ අපට එවන ලද අයදුම්පතේ ස්කෑන් පිටපතක් ඊ මේල් කරන්න"
මම අයදුම්පත ලබාගැනීමේ අයදුම්පත මේ වෙද්දී තැපැල් කරලා ඉවරයි නේ, ඉතින් අලුත් එකක් පුරවල ස්කෑන් කරල ඊ මේල් කළා. පැයක් ගත උනේ නෑ මට මෙහෙම රිප්ලයි එකක් ආව.
"ඔබේ ස්කෑන් කරන ලද අයදුම්පත ට අනුව, අපි ඔබට අදාළ අයදුම්පත තැපෑලට දැමුවෙමු. එම අයදුම්පත ඔබට දින 3 කින් පමණ ලැබෙනු ඇත"
මේ සිදුවීම ජපානය ගැන මගේ හිතේ පුදුමාකාර පැහැදීමක් ඇති කළා. මොකද ඔවුන් තැපැල් ගාස්තු සහිත IRC කූපන් ලැබෙන්නටත් පෙර, මගේ ඊ මේල් එක විශ්වාස කරල, අයදුම්පත එව්ව. ඒ වගේම ඒ ඔක්කොටම ගත උනේ පැයක් පමණයි. (මගේ ලංකාවේ විශ්ව විද්‍යාලයේ විභාග අංශයට, තැපැල් ගාස්තු ගෙවා මාසයක් යනතුරුත් ඇඩ්රස්ඩ් ට්‍රාන්ස්ක්‍රිප්ට් එකක් තැපෑලට දමා තිබුනේ නැහැ. පස්සේ මම ඒක අරගෙන ගිහින් මමම තැපැල් කළා, ගෙවපු තැපැල් ගාස්තුව දෙගුණ වුනා)
කිවුව වගේම දවස් 4ක් වගේ යනකොට අයදුම්පත ලැබුන. මගේ IRC ටිකත් සතියකට පමණ පස්සෙ ඔවුන්ට ලැබිල තිබුණ.
අයදුම්පත පුරවල තැපැල් කරන එකේ නම් ලොකු නාට්‍යක් තිබුනෙ නෑ. ඒ දවස් ටික ගෙවිල ගියා. අයදුම්පත තැපැල් කරලා මම ලොකු සැනසුම් සුසුමක් හෙළුව.
**********
අයදුම්පත් ලැබිල, තේරීම් ඉවර වෙලා මගේ ප්‍රොෆෙසර් ඊ මේල් එකක් එව්වා මට.
"දයාබර මානවිකා,
ඔබේ අයදුම්පත සාර්ථකයි. Well done. මේ වටයේ අයදුම්පත් වලින් ඉහලම ලකුණු ලබාගත්තේ ඔබේ අයදුම්පතයි. ස්කයිප් මගින් කෙරෙන සම්මුඛ පරීක්ෂණය ගැන ඔබට තොරතුරු ලැබෙනු ඇති."
**********
මේ ඊ මේල් එක මගේ හිතට බරක් එක් කළා. මොකද ඒ වෙනකොට අපේ අම්ම හිටියෙ අසනීපෙන්. ඊ මේල් එක මම කියෙව්වේ අම්මගේ සුව නොවන බඩේ වේදනාවට ඩොක්ටර් කෙනෙකු කන්සල්ට් කරන්නට ඉස්පිරිතාලේ යන ගමන්. "අම්මට අසනීප නම් රට යන්නේ නැහැ කොහොමත්. නමුත් අසනීපෙන් ඉන්න අම්මට මේ ගැන කිවුවොත්, මම ඈතට යයි කියල කල්පනා කරලා තව ලෙඩ වේවි. ඒ නිසා මේ ගමන කැන්සල් උනාවේ, මම මේ ගැන ගෙදරට කියන්නේ නැහැ."
අම්මගේ පිත්තාශයේ ගල් බවට නිගමනය වෙලා, ඔපරේෂන් එකක් කළා. ඉස්පිරිතාලේ ඉඳල ගෙදර යන්න සූදානම් වෙනකොට, ස්කයිප් ඉන්ටවිව් එකට අදාළ ඊ මේල් එක ලැබුණ. ඒ වෙලාවේ මම විස්තරේ අම්මට කිවුව. හැබැයි අම්ම සනීප උනේ නැත්නම් යන්නේ නැහැ කියලත් කිවුව.
ස්කයිප් ඉන්ටවිව් එක එච්චර අමාරු උනේ නැහැ,සහ ඒ නිසාම මම ඉන්ටවිව් එක පාස් වෙලා තිබුණ. සමහර විට අසනීප උන වෙලාවේ අම්මව බලාගනිපු පින් මහිමෙන් වෙන්න ඇති. (පිනකුත් නෙවෙයි ඉතින් ඒක කොහොමත් දරුවන්ගෙ යුතුකම නේද) ඒ වෙද්දී අම්මාට සනීප වෙලා තිබුණ. ඉතින් මමජපානේ යන්නට හිතුව.
**********
ඊට පස්සේ තිබුනේ වීසා හදන්නට. අදාළ ලියුම් ටිකත් එකතු කරගෙන මම 8.15 පමණ වෙනකොට ජපන් එම්බසියට ගියේ එය අරින්නේ 9 ට නිසා. ඒ යනකොට එතන ඉන්නවා 250ක විතර පෝලිමක්.
"අම්මේ මෙච්චර මිනිස්සු රට යන්නෙ, ලංකාව එපා වෙලාද" කියල හිත හිත මම පෝලිමේ හිටිය. 9.15 ට විතර සිකියුරිටි ඔෆිසර් කෙනෙක් ඇවිත් මෙහෙම කිවුව.
"අපි ඇතුලට ගන්නේ 120 යි. ඒ 120 දෙනා දැන් අරගෙන ඉවරයි. ඒ නිසා ඊට පස්සේ පෝලිමේ ඉන්න කට්ටිය ආපහු ගිහින් හෙට උදේ එන්න"
මම හිටියේ 250 වෙනියට විතර නිසා ඉතින් මුල් 120ට මම අහු නොවෙන එක අහන්න දෙයක් නෙවෙයි නේ. කොහොම උනත් එතන හිටපු අය නොසන්සුන් උනා.
"එහෙම කොහොමද, අපිවත් ගන්න ඇතුලට, අපිටත් වීස ගන්න ඕන, හදිස්සියි"
"ඔයාල හෙට එන්න. මෙතන මේ පාන්දර 3 ඉඳල කට්ටිය පෝලිමේ ඉන්නෙ. එහෙම එකේ ඉතින් අද ගෙදර ගිහින් හෙට උදෙන් එන්න"
"අනේ සර් අපටත් යන්න දෙන්න"
"බෑ බෑ හෙට උදේ එන්න"
සිකියුරිටි ඔෆිසර් හරියට එම්බසඩර් වගේ. මිනිස්සු ඔක්කොම හැරිල එන්න ආව. මමත් ආව.
**********
ඔය කියන විදියට පාන්දර 3 ඉඳල කට්ටිය පෝලිමේ ඉන්නව නම් ටිකක් උදෙන් යන්න වෙයි නේ. හෙට පාන්දර 4ට කැබ් එකක් කතා කරන් යන්න හිතාගත්ත.
පස්සේ ආරංචි කරල බැලුවම, ජපානයට රැකියාවලට යන ගොඩක් අයත්, භාෂාව ඉගෙනගන්නට ස්ටුඩන්ට් වීසා අරන් යන අයත්, ස්කොලර්ෂිප් වලට යන අයත්, වැඩ පටන් ගන්නේ ඔක්තෝබර් සිට නිසා, සැප්තැම්බර් මාසේ එම්බසියේ පෝලිම ගොඩක් දිගයි ලු. ඉතින් ඒ නිසා මම යාලුවෙක් එක්ක පහුවදා උදේ පාන්දර එම්බසියට ගියා. ගිහින් 9 වෙනකම් එම්බසිය ඉස්සරහ පත්තරයක් එලාගෙන ඉඳගෙන හිටිය. එහෙම ඉඳල ඇප්ලයි කලාම සතියකින් යලි එන්න කියල, වීස ලැබුණ.
ටිකක් කලබලෙන් බඩු එහෙම පැක් කර කර ඉන්න ගමන්, මෙච්චර කල් මම කාපු කට්ට මදි කියල වැස්ස වලාහක දෙවියන්ටත් හිතිලා, බදාදා පිටත් වෙන්න තියෙද්දී, ඉරිදා ලොකු වැස්සක් වැහලා ගෙදර පොඩි ගංවතුර ක් ගැලුව. ඊට කලින් කවදාවත් වතුර ආපු නැති අපේ ගෙදර යට වෙනකොට, ආයෙම රට යන අදහස හිතෙන අත් ඇරුන.
කොහොමහරි ගෙදර ඇතුලේ තිබුණු වතුර පැය කීපයකින් බැහැල ගියා. පාර හා වත්ත නම් ටිකක් යට වෙලාමයි තිබුණෙ.
**********
රට යන දවස උදා උනා. ඇත්තටම ඒ වෙනකොට මට යහතින් යන්න ලැබේවිද කියල කිසිම විශ්වාසයක් තිබුනේ නැහැ. ඕන දෙයක් වෙද්දෙන් කියල යෑමක් තමයි තිබුණෙ.
ගෙදරින් පිටත් වෙලා හයිවේ එන්ට්‍රන්ස් එකට එනකොට, අතරමග වතුරට යට වෙලා, හයිවේ එකට යන්නට බැහැ. ඒ නිසා ආපහු හරවාගෙන, ගාලු පාර දිගේ මාතර ගිහින් ගොඩගම එන්ට්‍රන්ස් එකෙන් හයිවේ එකට එනකොට හොඳටම පරක්කු වෙලා, වෙලාවට යන්න බැරි වේදැයි ලොකු බයක් හිතේ තිබුන.
මේ අතරේ වාහනේ යන ගමන්, මගේ යාලුවන්ට මම අද යන බව කියල කෝල් කළා. නිතර මුණගැහෙන යාළුවො ඒ වෙනකොට මම යන බව දැනගෙන හිටියත්, අතපසු වූ කිහිප දෙනෙක්, අන්තිම වෙනකම් නොකී නිසා මාත් එක්ක තරහ වුණා.
කොහොමහරි, වෙලාවට එයාපෝට් එන්න පුළුවන් උනා. පැය 8ක දිගු ගමනක් අවසන, ගුවන් යානයේ රෝද පොලවේ වදින විට, මම යහතින් ජපානයට පය ගහපු බව විශ්වාස කරන්නටත් ටිකක් අමාරු උනා.
**********
ප. ලි. මේ ඔක්කොම ඉවර වෙලා ජපානේ ඇවිත් බලනකොට මගේ බර කිලෝ 3ක් අඩු වෙලා තිබුණ.
**********
ජපන් කතා ඇරඹුම නිමි.
මෙතෙක් ඉතා කම්මැලිකමෙන් වුවත්, නොනවත්වා මෙය කියවූ ඔබ සැමට, ස්තුතියි.
