December 31, 2013

අවසන් හැන්දෑව...

වත්ත පහල තියන කොස් ගස් අස්සෙන් හීනී හීනී ඉර එලිය තීරු තීරු ඇවිත් කුස්සියෙ කහ පාට බිත්තියෙ රටා මවනව. හැන්දෑවෙ බැහැගෙන යන ඉර එලියෙ උණුහුමට අපේ හිතත් උණුහුම් වෙනව. ඉගිල්ලීගෙන අහසට ගියොත් ගස් අස්සෙන් හැංගිලා ලැජ්ජාවෙන් බැහැගෙන යන ඉර දිහා බලන්න පුළුවනි. අව්රුද්දෙ අවසාන වතාවට බහින ඉර දිහා බලන්න මූදු වෙරළට දුවගෙන යන්න හිතෙනව.

මේ වෙලාවට මූදු වෙරළට ගියොත් ඉර ගිනි බෝලයක් වගේ බැහැගෙන යනව බලන්න පුළුවනි. "ගිනි බෝලයක් වගේ" ඔව් ඒක තමයි ඉස්කෝලේ අපට කියල දීපු උපමාව. රන්වන් පාට වලාකුළු කහ පාටයි දම් පාටයි අහසෙ තට්ටු තට්ටු හැදිල, අව්රුද්දක අවසාන දවසෙ ඉර බැහැල යන හැටි  බලාගෙන ඉන්නව.

ඉර බැහැගෙන ගිහින්, අඳුර ඇවිත් රෑ වෙලා අහස කළු උනාම, අතරින් පතර රතිඤ්ඤ සද්දෙ ඈතින් ඇහෙන්න පටන් ගන්නව. රෑ 12ට රතිඤ්ඤ පත්තු කරන්න දැන්ම ඉඳන් පුරුදු වෙනව වගේ... ආසාවෙන්, නොඉවසිල්ලෙන් අහගෙන ඉන්නව, අම්ම හදල දෙන රස රස කෑම එක කාල, හෙට උදේම නැගිටල අම්ම මහල දීපු අලුත්ම චීත්ත ගවුම අඳින්න ආසාවෙන් හීන මවනව.

අදත් එදා වගේම අව්රුද්දෙ අවසාන වතාවට ඉර බැහැගෙන ගිහින්, අඳුර ඇවිත්. කාමරේ යාළුව, 31 රෑ කෑම පෙම්වතා එක්ක ගන්න එලියට ගිහින් නිසා, තනිකමක් දැනෙනව. තනිකමත් එක්කම දෙසැම්බර් හීතල හිතටයි ඇඟටයි හෙමිහිට දැනෙන්න පටන් ගන්නව. මම හොස්ටල් එකේ මගේ කාමරේ ජනේලෙ ළඟ, ලැප්ටොප් එක ළඟ වාඩි වෙලා කවදාවත් නොදැකපු සයිබරයේ මිතුරන්ට සුභ පතමින් බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් ලියනව. 

කවදාවත් දැකල නැති සයිබර් මිතුරන්ට, "කිරියෙන් පැණියෙන් ඉතිරෙන සුභ නව වසරක් වේවා" කියල කියන්න හිතෙනව. ඒත් ඒ වෙනුවට මෙහෙම කිවුවනම් හොඳයි කියල හිතෙනව.

"සතුටු දායක දේවල් පමණක් ලියන්නට ලැබෙන, සතුටු දායක දේවල් පමණක් කියවන්නට ලැබෙන, සිතේ සැහැල්ලුව පිරුණු නව වසරක් වේවා"

කැන්ටිමේ සුපුරුදු කෑම එකේ සුවඳ උගුරට එනව. හෙට උදේ සුපුරුදු විදියට ලෙක්චර්ස් යන්න තියනව.








December 24, 2013

"තෝරාගත් වපසරියක වෙසෙන ප්‍රජාවකට වැසිකිලි ඉදිකොට දීම"

නත්තල් නිවාඩුවෙ ගෙදරට වෙලා නිකන් ඉන්න අතරෙ, පහුගිය දවස් වල අහපු දැකපු පොඩි ඕපදූපයක් ගැන ලියන්න හිතුණ. මේක කියවන ඔබට හිනා ගියොත් හෙම, "මම අහල පහල ඉන්න අයට අපහාස කරනව" කියල එහෙම කියන්න එපා ඔන්න මම නම් කලේ දැනුම බෙදා හදා ගැනීමක් විතරයි හරිද.

මට පහුගිය දවසක අවස්ථාව ලැබුණ, ප්‍රථම වතාවට ජාත්‍යන්තර මට්ටමේ සම්මන්ත්‍රණයකට සහභාගී වෙන්න. ජාත්‍යන්තර සම්මන්ත්‍රණ කිවුවම ඉතින් විවිධාකාර ඒව තියනවනේ. ඔය අනේක විධ සම්මන්ත්‍රණ අතරින්, වාර්ෂිකව පවත්වනු ලබන මෙම සම්මන්ත්‍රණයේ සිදු කරන්නේ, එක එක රටවල් වල සහ ශ්‍රී ලංකාව තුල සිදුකරන ලද සිවිල් ඉංජිනේරු අංශයට අදාළ විවිධ පරීක්ෂණ, ගවේෂණ, වල ප්‍රතිපල ප්‍රසිද්ධියට පත් කරන එක. ඉංග්‍රීසියෙන් Research Symposium කියන්නේ මේවට තමයි. පශ්චාත් උපාධිධාරීන් සහ ශාස්ත්‍රවේදීන් වැනි විවිධ ඉහළ දැනුමක් හිමි පර්යේෂකයෝ සහභාගී වන මේ සමුළුවට, ඇත්තටම අපි සහභාගී වුනේ "මොනවද මෙතන වෙන්නේ" කියල දැනගන්න සහ ඒ පර්යේෂකයන්ව හැබැහින් දැක බලාගන්න තමයි. ඒ නිසා මේ ලිපිය නයෙක් කියල එහෙම හිතන්න එපා ඔන්න.

මේ සමුළුවේ එක අංගයක් තිබුණ "සීමා මායිම් රහිත ඉංජිනේරුවෝ" නමින්. එහිදී සිදු කෙරුනේ මේ ඉංජිනේරු සිසුන් සහ පර්යේෂකයන් විසින් සිදු කෙරුණු සිවිල් ඉංජිනේරු අංශයට අදාළ ප්‍රජා සේවා කටයුතු ඉදිරිපත් කිරීම. මෙහිදී බොහොම අගනා ඉදිරිපත් කිරීමක් සිදු කළා අපේ අසල්වැසි ඉන්දියාවේ සිසුවෙක්. එහි මාතෘකාව වුනේ "තෝරාගත් වපසරියක වෙසෙන ප්‍රජාවකට වැසිකිලි ඉදිකොට දීම". ඔහු ඉදිරිපත් කල මේ විස්තරය මගේ බ්ලොග් එකේ ඔයාලටත් බලන්න ලියන්න හිතුණ මට. පහතින් දැක්වෙන්නේ, ඉන්දියානු උච්චාරණයෙන් ඔහු කියපු කරුණු වලින් මම අමාරුවෙන් තේරුම් ගනිපු සහ මට මතක තිබුණු කොටස්, මට පුළුවන් තරමින් පරිවර්තනය කල පසු. බලන්න ඔවුන්ගේ ඉවසීම, අධිෂ්ඨාන ශීලී බව සහ කැපවීම කොතරම් ආදර්ශමත්ද කියා.

..................................................

"අපේ රටේ තියන ප්‍රධාන ගැටළුවක් තමයි ජනතාවට ප්‍රමාණවත් තරම් වැසිකිලි පහසුකම් නොතිබීම. විශ්ව විද්‍යාලය අවට ජීවත් වන ජනතාව හවසට වතුර බාල්දියක් අරන් පඳුරක් ඇතුලට ගමන් කරන දර්ශනය විශ්ව විද්‍යාලයේ සිටින අපට බොහොම සුලභ දර්ශනයක්. ඉතින් අපි තීරණය කළා අපේ ව්‍යාපෘතියක් ලෙසින් තෝරාගත් වපසරියක ජීවත් වන ජනතාවට වැසිකිලි පහසුකම් ඉදි කර දීමට.

පින්තූරය http://www.clipartof.com වෙතින්


මෙහිදී අපි මුලින්ම සිදු කලේ ගම්වැසියන් සමග සාකච්ඡා කිරීම. නිසියාකාර වැසිකිලි පද්ධතියක් නොමැතිකම නිසා ඔවුන් මුහුණ දුන් දුෂ්කරතා අතර, ලිංගික හිංසන, සර්පයින් දෂ්ට කිරීම් සහ ලෙඩ රෝග පැතිරීම ප්‍රධානයි.

මේ වැසිකිලි ඉදිකිරීම් සඳහා සම්පූර්ණයෙන් ශ්‍රම දායකත්වය දැක්වූයේ විශ්ව විද්‍යාල සිසුන් වන අප විසින්. අප මේ සඳහා සහභාගී වුනේ ඇත්තම කියනවා නම් අපේ විශ්ව විද්‍යාල දේශන කට් කරල.

මේ ව්‍යාපෘතියේදී අපට මුහුණ දීමට සිදු වූ ප්‍රධානම ගැටළුවක් තමයි 'වාස්තු' ගැටළුව. 'වාස්තු' යනු ජනප්‍රවාදයෙන් පැවතෙන ඉදි කිරීම් සම්බන්ධ යම්කිසි නීති පද්ධතියක්. බටහිර සිවිල් ඉංජිනේරුවන් මේ නීති අනුගමනය නොකලත්, ඉන්දියානු ජනතාව අතර මෙය ඉතා ප්‍රචලිතයි. මේ අනුව අපි උදේ ඉදිකිරීම් අරඹනකොට, ගෙදර අයිතිකාරයා අපට කියනව 'වැසිකිලියේ දොර උතුරට යොමු කරන්න' කියල. අපි ඒ අනුව සැලසුම් ඇඳගෙන දවල් වෙලා යනකොට ඔහු කියනව 'වැසිකිලියේ දොර දකුණට යොමු කරන්න' කියල. මේ අයුරින් තවත් වරක ඔහුම කියනව 'වැසිකිලියේ දොර නැගෙනහිරට යොමු කරන' ලෙසත්, 'වැසිකිලියේ දොර බස්නාහිරට යොමු කරන' ලෙසත්. මේ වාස්තු ගැටළුව නිසා බොහෝ ලෙස අපේ ඉදිකිරීම් පමා වුනා. 

පින්තූරය http://4-5t.weebly.com/mapping.html වෙතින්


ඉදිකිරීම් සිදු කලාට පසු, අපි විසින් එක වැසිකිලියකට අදාළ වියදම ගණනය කර බැලුවා. ලැබුණු අගය අපව මවිතයට පත් කළා. අපේ වියදම, අප විසින් ඇස්තමේන්තු කල අගයට වඩා බෙහෙවින් ඉහළ අගයක් වෙලා තිබුනා. අප ඉදිකිරීම් සිදුකළ කාලය තුල, මිල ගණන් ඉහළ යාමක් සිදු වූයේ සිමෙන්ති වල පමණයි. ඒත් අපේ වියදමෙහි සිදු වී ඇති විචලනය හා සාපේක්ෂව බැලූ විට, ඉහළගිය සිමෙන්ති මිල නොගිනිය හැකි තරම් කුඩායි. අපි මේ ගැන සොයා බැලුවා. පසුව දැනගන්නට ලැබුණු පරිදි අපි ඉදිකිරීම් වලට යොදා ගත් සුපවයිසර් වරයා විසින් අපේ ඇස් වසා සිමෙන්ති සොරකම් කොට තිබුනා.

කෙලෙසින් හෝ අපි අපේ ව්‍යාපෘතියේ පළමු අදියර සාර්ථකව නිම කළා. දෙවන අදියර සඳහා අපි අලුත් සැලසුමක් සොයා ගත්තා. මේ අලුත් සැලසුමට අනුව වැසිකිලිය කලින් ඉදි කරගෙන ගිහින්, කෙලින්ම අදාළ තැන සවි කරන්න පමණයි තිබෙන්නේ."

....................................................

ඇත්තටම මේ තොරතුරු මුලින්ම අහනකොට, මට හිනා යන්නත් ආවා. ඒත් මේ සිසුන් කටයුතු කර ඇති ආකාරය සහ ඔවුන් සතු වූ ඉවසීම ශ්‍රී ලාංකික විශ්ව විද්‍යාල සිසුන්ට ආදර්ශයට ගත හැකියි. ඒත් ගෙදරට නොමිලේ වැසිකිලියක් ඉදි කරල දෙන්න ආවම ඒකෙත් වාස්තු විද්‍යාව හොයන ඉන්දියානු ජනතාව සහ, දුප්පත් සිසුන් විසින් සිදු කරනු ලබන ව්‍යාපෘතියකින් සිමෙන්ති හොරකම් කරන සුපවයිසර් වරු නම්, අනේ මන්දා... 

ඔබ සැමටම සුභ නත්තලක් සහ සුභ නව වසරක් වේවා !!!

 






December 18, 2013

කැම්පස් සින්ඩිය ගැන මට හිතෙන දේ

අලුතින් කැම්පස් සින්ඩියක් පටන් අරන් දැන් ටික දවසක් වෙනව. මේ ගැන විවිධ බ්ලොග් කරුවො විවිධ මත පල කරල තියනව මම දැක්ක.

මම බොහොම ආධුනික බ්ලොග් ලියන්නියක්. සුවිසල් බ්ලොග් ලෝකෙ සිද්ධ වෙන දේවල් විවේචනය කරන්න මම සුදුසු නැහැ. ඒ උනත්, අහපු දැකපු දේවල් නිසා, මේ කැම්පස් සින්ඩිය ගැන මට හිතෙන හැටි ලියන්න හිතුන මට. මගේ මේ කතාව, තව ගොඩක් අයගෙත් කතාව බව මම දන්නව.

පුංචි කාලෙ ඉඳලම මම ගොඩක් ආසාවෙන් කරපු දෙයක් තමයි පොත් පත්තර කියවීම. මේ නිසාමද මන්ද, වචන දෙක තුනක් ගැට ගහගෙන යමක් කමක් ලියාගන්න හැකියාවක් මා තුල ගොඩනැගිල තියන බව මට තේරුනේ, පාසලේ සිංහල දින තරඟ වලින් ජයග්‍රහණ ලැබෙනකොට.

ළමා වයසේ ඉඳන් ටිකින් ටික වැඩිහිටි වෙනකොට, රටේ ලෝකෙ ගැන, මිනිස්සු ගැන දැනුම අපට ලබා දෙන්න, අපේ තාත්තා කලේ අපට නොයෙක් පොත පත ගෙනත් දෙන එක. අදටත් නිවැරදි කරගන්න බැරි සමහර මෝඩකම්, වැරදි, මගේ ළඟ තියෙන බව ඇත්ත. ඒත් මේ තරමින් හරි ඔලුව බේරගෙන ජීවත් වෙන්නෙ, ඒ පොත් පත් වල ආනුභාවයෙන්, තාත්තට පින් සිද්ද වෙන්න තමයි.

උසස් පෙලට ගණිතය හදාරන්න ගත්තම, කතන්දර පොත් කියවන එක ටිකක් මග හැරුණ මට. ඒක හොඳ දෙයක් නෙවෙයි තමයි, ඒත් උසස් පෙළ විභාගය ඉවර වෙලා, ආයෙම පොත් කියවන්න කාල වෙලාවක් හොයාගත්ත මම.

හොඳම හරිය උනේ කැම්පස් ආවම. කියවන්න පිපාසය තිබුනත්, කියවන්න දේවල් හොයාගන්න ලේසි වුනේ නැහැ. පුස්තකාලයේ වැඩි හරියක් තියෙන්නෙ අද්‍යාපනික පොතපත. තියන අතලොස්සක් කතන්දර පොත් ටික හැමදාම කවුරුහරි අරන් ගිහින්. ඒ අතරිනුත් ඔක්කොම මගේ රසවින්දන පරාසයට ගැලපෙන පොත් නෙවෙයි. අන්තර්ජාලයෙන් පුවත්පත් කියවන්න මම යොමු වෙන්නෙ ඔය නිසා. නමුත් ඒකත් අල්ලලා ගියේ නැහැ.

විශ්ව විද්‍යාල මිතුරන් අතරින්, පොත් කියවන්න යොමු වෙලා සිටියේ අතලොස්සක්. ඒ අයත් කාර්ය බහුල නිසාද, කම්මැලිකම නිසාද මන්ද, පොත් කියවීමෙන් ඈත් වුනා කිවුවොත් නිවැරදියි. ඔවුන්ගේ ජීවිත වල පොත් පත් විසින් හිමි කරගෙන හිටපු තැන, ටීවී සීරීස් සහ චිත්‍රපට විසින් ගිල ගනිද්දී, ගොඩක් අසරණ වුනා මම. මොකද මට ටීවී සීරීස් සහ චිත්‍රපට එක දිගට නැරඹීම එතරම් ප්‍රියමනාප වූයේ නැහැ.

පින්තූරය Google වෙතින්

 මෙහෙම ජීවත් වෙන අතරේ තමයි 'බ්ලොග්' මගේ ඇස ගැටෙන්නෙ. කියවීමේ පිපාසාවෙන් හිටපු මට, මේ බ්ලොග් ලෝකය දිය පොදක් වුනා කිවුවොත් නිවැරදියි. ඕනෑම වෙලාවක ඉන්ටනෙට් ගිහින් කියවන්න පුළුවන් නිසා, බ්ලොග් කියවීමට විශේෂ මහන්සියක් දරන්න ඕන වෙන්නෙත් නැහැ. ඉතින් මාසෙකට වතාවක් විතර මගේ බ්ලොග් එකේ පෝස්ට් දැම්මට, දවසට කීප සැරයක් වත් බ්ලොග් රෝල පිරික්සලා අලුත් පෝස්ට් කියවනව මම.

කැම්පස් සින්ඩිය කල එලි බහින්නෙ, ඔන්න ඔය වගේ තත්වයක් මත. කැම්පස් සින්ඩියට කැමති අකමැති විවිධ මත තිබුනත්, කැම්පස් සින්ඩිය ගැන අහපු ගමන් මට නම් හිතුනේ, දවසෙම කන් වල ඇබ ගහගෙන ටීවී සීරීස් බලන අපේ අයව, නැවත ලියන්න කියවන්න යොමු කරන්න මේ තුලින් අවස්ථාව ලැබේවි කියල. රටේ තොටේ සිද්ද වෙන දේවල් ගැන හොයන්න, නිදහසේ අදහස් ප්‍රකාශ කරන්න විශ්ව විද්‍යාල සිසුන් යොමු කිරීම කාලීන අවශ්‍යතාවයක්.

සින්ඩිය නිසා බ්ලොග් ලෝකේ දෙකඩ වෙයි කියන සමහර මත මම දැක්ක. ඒත් මුලින්ම 'මට හිතෙන හැටි', 'ආතම්මගෙ පෙට්ටගම', 'අටම්පහුර' වගේ බ්ලොග් කියවල, ඉනා බෙහෙතක් කෑව වගේ බ්ලොග් කියවන්න ඇබ්බැහි වෙනකොට, ඒ බ්ලොග් ලියපු රචකයෝ විශ්ව විද්‍යාල අද්‍යාපනය ලබපු අයද කියල මම හොය හොය හිටියෙ නැහැ. අලුත් බ්ලොග් එකකට අපි යොමු වෙන්නෙ ඒ රචකයාගේ උපාධිය දිහා බලල නෙවෙයි, ලියන දේවල් වල රසවත් භාවය මත. ඉතින් කැම්පස් සින්ඩිය නිසා බ්ලොග් ලෝකය දෙකඩ වෙයි කියල මම නම් හිතන්නෙ නැහැ. පිපාසාවට දිය බිඳක් වුනු බ්ලොග් ලෝකය දෙකඩ වෙනවා දකින්න මම කැමති නැහැ. 

 මේ ගැන ඔබ වෙනත් වෙනත් මත දරනව ඇති. මේ ආධුනික බ්ලොග් කාරිනියක් වූ මගේ මතය පමණයි.

 මගේ බ්ලොග් එකේ ඔබ දකින වැරදි අඩුපාඩු සහ වැඩි දියුණු කල යුතු දේ තිබෙනවා නම් පෙන්වා දෙන මෙන් අදත්, ආදරයෙන් ඉල්ලා සිටිනව.






October 29, 2013

අපි කන බොන හැටි

බොහොම කාලෙකින් බ්ලොගේ මුකුත්ම ලියන්න බැරි වුනා.කාලෙකට පස්සේ තමයි මේ ලියන්නෙ. මේ කතාව මට කිවුවෙ මගෙ අක්ක. එයාට එයාගෙ යාලුවෙක් කියපු ඇත්තම සිදුවීමක් මේක. 

අක්කගෙ යාළුවට අපි "සඳුනි" කියමු. සඳුනි අක්කගෙ මස්සිනාට තමයි මේ අක්කරතැබ්බෙ සිද්ද වෙලා තියෙන්නෙ. කතාව කියන්න ලේසි වෙන්න නම්, මේ මස්සිනාටත් නමක් දාන්න වෙනව. ඉතින් දැන් ඉඳන් එයාගෙ නම "රුවන්".

මේ රුවන් අයිය, මම ඉගෙන ගන්න විශ්ව විද්‍යාලෙම ආදි ශිෂ්‍යයෙක්. දැන් හොඳ රැකියාවක් කරගෙන, පාඩුවෙ ජීවත් වෙනව. රුවන් අයිය රැකියාවට යනකොට හැමදාම ගෙදරින් හදල දීපු බත් පාර්සලයක් අරගෙන තමයිලු යන්නෙ. ගිහින් බත් පාර්සලේ මේස ලාච්චුවෙ දාල තියල, කෑම වෙලාවට කනව. හැමදාම ඒක එහෙම තමයි වෙන්නෙ.

දවසක්, මොන හේතුවක් හින්දද මන්ද, රුවන් අයියට බැරි වුනාලු දවල් බත් එක කන්න. කෑම පාර්සලේ ලාච්චුවෙන් අයින් කරන්න මතක් වෙලත් නැහැ, එයා ගෙදර ගිහින්.

ඊළඟ දවසේ වැඩට ඇවිත්, සුපුරුදු විදියටම එදත් කෑම පාර්සලේ මේස ලාච්චුවේ දාල, උදේ වරුවේ වැඩ කටයුතු ඉවර කරල, දවල්ට කාල, හවස වැඩත් ඉවර කරල, ගෙදර යන්න හදනකොට, රුවන් අයිය අහම්බෙන් දැක්කලු මේස ලාච්චුවෙ බත් පාර්සලයක්. බත් පාර්සලේ අරගෙන, කල්පනා කරල බැලුවම, රුවන් අයිය එදා දවල්ට කාල තියෙන්නෙ, කලින් දවසෙ මේස ලාච්චුවෙ අමතක වෙලා දාල ගිහිපු කෑම පාර්සලය ලු.

අපේ අක්කටත් සඳුනි අක්කටත් හරිම පුදුමයි දවසක් පරණ බත් එකක් කද්දි, රුවන් අයියට කිසිම වෙනසක් දනුනෙ නැති එක. නමුත් මට නම් පුදුමයක් නැහැ අපේ විශ්ව විද්‍යාල ජීවිතේ අපි කන බොන හැටි අපි දන්න නිසා.



ඔය පින්තුරෙ තියෙන්නෙ අපේ කැන්ටිම. පොඩ්ඩක් පැහැදිලි නම් මදි. ඔය පින්තුරය අන්තර්ජාලයේ ප්‍රසිද්ධ වුනාම, කැන්ටිමට සත්තු එන එක වලක්වන්න ගේට්ටු එහෙම සවි කළා මතකයි. හරි ආයෙම, අපි කන බොන හැටි කියන්නම්.

 මේක මගේ යාලුවෙක් මට කියපු සිදුවීමක්. විස්තර කරනවට වඩා, දෙබසක් විදියටම දැම්මොත්, තේරුම් ගන්න පහසු වේවි.

මිතුරා : ඊයෙ මම කේක් කෑවනේ.. මාර වැඩක් වුනේ..

මම : මොකද වුනේ?

 මිතුරා : ඊයෙ රුසිරු ගෙ බර්ත්ඩේ එක... මිනිහ කටුබැද්දටම ගිහින් අපට කේක් එකක් අරන් ආව.

මම : ෂා... ඉතින්??
 
මිතුරා : මිනිහ වැඩිය බලල නෙවෙයි කේක් එක අරන් තියෙන්නෙ මගෙ හිතේ, කේක් එක කල් පැනල. කොහොම හරි කාගෙන කාගෙන යනකොට පණුවෙක් හිටිය.

මම : අපරාදේ.... ඉතින්??

මිතුරා : මට හිතාගන්න බැරිවුණා මොනව කරන්නද කියල. රුසිරු දැනගත්තොත් ඌ අපට ගෙනාපු කේක් එක හරි නැහැ කියල, ඌට දුක හිතෙනවනෙ. ඉතින් මම කේක් කෑල්ල පෙන්නුව එහා පැත්තෙ හිටපු සුගත් ට.

මම : සුගත් මොකද කියුවේ?

මිතුරා : ඌටත් තේරුණා වැඩේ අහු උනොත් රුසිරුට දුක හිතෙනව කියල. ඌ මට ඇහැක් ගැහුව. මම කේක් කෑල්ල හපල හපල කාල දැම්ම

මම : ????????

ඉතින් ඔන්න ඔහොමයි... උදා වෙයිද නැද්ද දන්නේ නැති අනාගතයක් ගැන, සිහින මවාගෙන, මේ ජීවිත ගත කරන අපි, කන බොන හැටි.

අල්ලට සිඟාවත් රස නැති කැවිලි කකා
ඇල්මෙන් අකුරු උගනිමු ඉදිරි වැඩ තකා

හැබැයි,
පාසල් යන නංගිලා මල්ලිලා මේ බ්ලොග් ලිපිය කියවලා, විශ්ව විද්‍යාලයට පිවිසෙන අදහස අත්හැරගන්න එපා කියල මම විශේෂයෙන් කියනව. මේ ජීවිතයත් අනෙක් හැම දේම වගේ, සුන්දරයි ඒ සුන්දරත්වය පිළිගන්න ඔබ සූදානම් නම්.









May 20, 2013

වරද කාගේද?

කවදහරි දවසක මොකක් හරි අවාසනාවන්ත දෙයක් සිදු වුනාට පස්සෙ වැරදුනේ කොතනද කියල ආපස්සට කල්පනා කරල තියනවද?

එහෙම කල්පනා කරද්දි, වැරදුනේ කොතනද කියල හිතාගන්න බැරි වෙලා තියනවද?

ඔබට කවදාවත් එහෙම හිතාගන්න බැරි අවස්ථාවක් උදා වෙලා නැත්නම් මේක කියවල බලන්න. කියවල බලල, මගේ පාසල් කාලේ අහපු දැකපු මේ සිදුවීමේ වැරදුනේ කොතනද කියල තාමත් හිතාගන්න බැරිව ඉන්න මට, වරද සිදු වූ තැන පැහැදිලි කරල දෙන්න.

ඇත්තටම මේක මගේ පාසල් කාලය තුල සිදු වූ දෙයක්. හරියටම මම 9 වසරේ ඉන්නකොට.

අපේ පාසලේ හිටියා, අපට වඩා ටිකක් වැඩිමල් සහෝදර ශිෂ්‍යාවක්. විශිෂ්ට ගනයේ ගායන හැකියාවක් එයාට තිබුණ. පාසලේ පැවැත්වුණු සියලුම උත්සව වලදී ගායන කටයුතු සඳහා ප්‍රමුඛස්ථානයක් එයාට ලැබුනේ නිතරඟයෙන්. බොහොම අහිංසක, නිහතමානී සහෝදරියක්.

ඔය විදියට ඉන්නකොට, ජාත්‍යන්තර ළමා දිනය නිමිති කරගෙන අපේ පාසල විසින් විවිධ ප්‍රසංගයක් සංවිධානය කෙරුණා. මේ ප්‍රසංගයේ ප්‍රදර්ශන වාර දෙකක් පැවැත්වීමට කටයුතු සූදානම් කරල තිබුණ, එකක් පාසල් කාලය තුල, පාසලේ සිසුවියන් සඳහා, නොමිලේ. අනික රාත්‍රී කාලයේ පැවැත්වුනේ පාසලෙන් පිට වැඩිහිටි ප්‍රජාවට. කොහොම උනත් රාත්‍රී ප්‍රදර්ශන වාරය නැරඹීමට ප්‍රධාන වශයෙන් සූදානම් වෙලා හිටියේ දෙමවුපියෝ තමයි.

ඉතින් ඔන්න අපි හරිම ආසාවෙන් ගියා අපි වෙනුවෙන් පැවැත්වුණු උදෑසන ප්‍රදර්ශන වාරය බලන්න. බොහොම ලස්සන සින්දු හා නැටුම් වලින් පස්සේ, අර මම කලින් සඳහන් කරපු සොහොයුරිය වේදිකාවට පිවිසුනා.

තවත් යමක් කියන්න ඕන. මේ ප්‍රසංගය වීඩියෝ කරනු ලැබුවා. ඒ අතරේ ප්‍රොජෙක්ටර් එකක් මගින් වීඩියෝ එක සජීවීව ප්‍රදර්ශනය කළා. දැන් ඔන්න අර සහෝදරිය ගීතය ගයනවා ලස්සනට.

ඇය ගැයුවේ ටිකක් හැඟීම්බර ගීතයක් නිසාද මන්ද, ඒ ගීතය සඳහා නර්තනයක් සූදානම් කරලා තිබුනේ නැහැ. ඉතින් වීඩියෝ කරන මනුස්සයා එක දිගටම ගායිකාව වීඩියෝ කරනව. අපට එක දිගටම ගායිකාව පේනව පුළුල් තිරයේ. ටික වෙලාවක් යද්දී අපට දැනුණු ඒකාකාරී ගතිය වීඩියෝ කැමරා ශිල්පියාටත් දැනිලද මන්ද, ඔහු පටන් ගත්ත ප්‍රේක්ෂකයින්ව වීඩියෝ කරන්න. දැන් දන්නවනේ කවුද ප්‍රේක්ෂකයෝ කියල. මේ සම්භාව්‍ය රසික පිරිසක් එහෙම නෙවෙයි හිටියෙ හරිද. මම කිවුවනේ, උදෑසන ප්‍රදර්ශන වාරයට සහභාගී වුනේ පාසල් සිසුවියන් පමණයි, කොටින්ම මේ මම වගේම තවත් පිස්සෝ ටිකක් තමයි ප්‍රේක්ෂකාගාරගේ හිටියෙ.

දැන් ඔන්න අපට අපේම යාළුවො පේනවා පුළුල් තිරයේ. දැන් ශාලාව නොසන්සුන්. අල්පෙනිත්තක් බිම වැටුනත් ඇහෙන තරම් නිහඬව තිබුණු ශාලාවේ පුංචි මුණු මුණුවක් පැතිරී ගියා. තමන්ට පිටුපසින් තියන තිරයේ දිස්වෙන්නේ මොනවද, ශාලාවේ සිදු වෙන්නේ මොනවද කියල කිසිම දෙයක් නොදන්න, අර අහිංසක සොයුරිය තවමත් ගයනව.

 ඔහොම ටික වෙලාවක් යනකොට, තමන්ගේ රුව තිරයේ දිස්වෙනවා දැකපු බාලාංශ පන්තියක ඉගෙනුම ලබන වයසේ තරම් පුංචි සහෝදරියකගේ සතුට ඉහ වහා ගියා. කැමරාව දිහාවට අත යොමු කරපු ඇය මහ හඬින් හිනැහුණේ, අපි සැවොමත් සිනා සයුරේ ගිල්වමින්. 


පින්තූරය හොයාගත්තේ, මෙතනින්. http://www.gamespot.com/forums/topic/28998931/how-hardcore-is-she?page=1

ගීතය ගයමින් හිටපු අහිංසක සොයුරිය ශාලාවේ සිදු වූ කිසිම දෙයක් දන්නෙ නැහැ. ඇය දන්නේ ප්‍රේක්ෂක පිරිස මහ හඬින් හිනැහුණු බවත්, ඇය ගැයුවේ විකට ගීතයක් නොවන බවත් පමණයි. 

මෙයින් පසු සිදු වූ දේ අපට කියුවේ, එහි ගී ගයපු අපේ වෙනත් මිතුරියක්.

ඉතාම අපහසුවෙන් ගීතය නිම කල ඇය, පසුව හොඳටම ඇඬුවා ලු. රාත්‍රීයේ යලි ගායනා කිරීමත් ප්‍රතික්ෂේප කළා ලු. ඉතාම සංවේදී අහිංසක කෙනෙක් වූ ඇයට සත්‍ය සිදුවීම පැහැදිලි කිරීමට ලොකු වෙහෙසක් දරන්න සිදු වුනා ලු.

දැන් කියමු බලන්න, කවුද වැරදි?

තමන්ගේ රුව තිරයේ දිස්වෙනවා දැකල සතුටින් හිනැහුණු සුරතල් බාලාංශ සිසුවිය වැරදියි කියලා යමෙක් කියනවා නම්, ඔන්න මම කලින්ම කියනවා, අනිවාර්යෙන්ම ඒ පුද්ගලයා සිනාවෙන් පිරුණු ළමා කාලයක උරුමය නොලබපු කෙනෙක්.
















May 06, 2013

ඔබ වඩා හොඳින් සිතන්නේ කොහිදීද?

"ඔබ වඩා හොඳින් සිතන්නේ කොහිදීද?"

මේ මම මෑතකදී කියවපු පොතක විස්තර කරලා තිබුණු මාතෘකාවක්. ඒ ඇසුරෙන් තමයි මට මේ පොස්ට් එක ලියන්න හිතුනේ. මම කියවපු සිංහල පරිවර්තනයේ නම, "අදහස්". එම පරිවර්තනයට පාදක වෙලා තියෙන්නේ, ෆ්‍රෙඩ්රික් හරේන් (Fredric Haren) විසින් රචිත The Idea Book නමැති, අන්තර්ජාලයෙන් නොමිලේ බාගත කළ හැකි නව ආරක ඉංග්‍රීසි පොතක්.

interesting.org ආයතනයෙන්, සමාජ මෙහෙවරක් ලෙස ප්‍රකාශනය කරන ලද මේ පොත, සිංහලට පරිවර්තනය කර තිබෙන්නේ, එම්. එච්. එම්. යාකූත් සමග ලීලා වික්‍රමරත්න. නව ආරකින් සිතීමට උගන්වන මේ පොත, නව ආරකින් ලියවුණු කියවීමට රුචිය ඇති කරන පොතක්.

මේ පොතට අනුව, නිර්මාණශීලී අදහස් බිහිවීමට හේතු වන, B අකුරු හතරක් ගැන ආචාර්යවරු සඳහන් කරනවා ලු. ඒ තමයි,
  • Bars (තැබෑරුම්)
  • Bathrooms (නාන කාමර)
  • Buses (බස් රථ)
  • Beds (සයන)
 මේ පොත ලියන ෆ්‍රෙඩ්රික් හරේන්, එම ලැයිස්තුවට තවත් B අකුරක් එකතු කරනවා. ඒ තමයි Boring meetings (නීරස රැස්වීම්). ඉතින් කලබල වෙන්න එපා, ෆ්‍රෙඩ්රික් හරේන්ට අනුව මේ නීරස රැස්වීම් අපට උදව් වෙනවා රැස්වීමට කොහෙත්ම අදාළ නැති වෙනත් මාතෘකාවක් පිළිබඳ නිර්මාණශීලී අදහස් උපද්දන්නට.

 මේ පොතේ තවදුරටත් සඳහන් වන ආකාරයට,  බීතෝවන් ඔහුට අවශ්‍ය මානසික උත්තේජනය ලබාගෙන තිබෙන්නේ, සීතල වතුර ඔලුවට වත්කර ගැනීම මගින්. අයින්ස්ටයින්ට රැවුල බාන විටදී, බොහොම වටිනා අදහස් පහළ වෙලා තියනවා ලු. (අයින්ස්ටයින් කවදාවත් රැවුල බෑවේ නැත්නම්, මොනවා වේවිද නේද) මේ අපූරු පොතේ රචකයා, ෆ්‍රෙඩ්රික් හරේන්ට නව අදහස් පහල වෙන්නේ, ඔහු ගමනේ යෙදී සිටින විටදී ලු.

විවිධ වැඩමුළු වලදී, කතුවරයා විසින් විවිධ මිනිසුන්ගෙන් ඇසුවා ලු, ඔවුන්ට නව අදහස් පහළ වෙන්නේ කොහේදිද යන වග. විවිධාකාර පිළිතුරු ලැබුනත්, නව අදහස් පහළ වන්නේ තමන් වැඩ කරන විටදී බව එකදු අයෙකු වත් පැවසුවේ නැතිලු.

ඉතින් ව්‍යායාම, විනෝදාංශ සහ නින්ද, අපේ කායික මානසික නිරෝගීකම උදෙසා පමණක් නොවේ, අපේ දියුණුවටත් හේතු වනවා නේද කියල මේක කියවපු මට හිතුණ.



පසු සටහන.
මම මේ බ්ලොග් එක ලියන්න පටන් ගත්තේ, මම අහපු දැකපු දේවල් මතින්, සමාජයට යහපත් පණිවුඩයක් ලබා දෙන්නට. උදාහරණයක් විදියට, මම මීට කලින් පබ්ලිෂ් කරලා තිබුණු පෝස්ට් එකෙන් මට උවමනා වුනේ, job satisfaction ගැන කතා කරන්නට, කතා කරන්නටම පමණයි.
මැස්සෙක් වත් වහන්නෙ නැති අප්‍රසිද්ද බ්ලොග් එකක් පාවිච්චි කරලා කාටවත් මඩ ගහන්නට මට උවමනා නැහැ. 
මම දන්නා පරිදි ඩ කියන්නේ, යම් පුද්ගලයෙක් නොකරපු වරදක් එම පුද්ගලයා කරපු බවට, ඒ පුද්ගලයාව දන්න පිරිසකට කිය කිය යන එක. එහෙමත් නැත්නම්, යමෙකුගේ මුහුණු පොතේ හෝ ගූගල් හි ගිණුමකට බලෙන් ඇතුළු වී වෙන අයෙකු අපහසුතාවයකට පත් කරන ආකාරයේ කොමෙන්ටු දමන එක වගේ දේවල්. මම එවැනි දේවල් කලේ නැහැ. කොහොම උනත් කිසිම කෙනෙක් අපහසුතාවයකට පත් කරන්න කැමති නැති නිසා, මම ඒ පෝස්ට් එක ඉවත් කළා. කිසියම් අයෙකු ඒ පෝස්ට් එක නිසා අපහසුතාවයකට පත් වුණා නම්, හදවතින් ම සමාව ඉල්ලා සිටිනව මම.







April 02, 2013

මට දෙන්න මගෙ පුංචි කාලේ

අපි පුංචි කාලේ, අපි අහපු දේවල් ආපහු අහද්දී, දැකපු දේවල් ආපහු දකිද්දී, අපි ආපහු හිතින් යනව ළමා කාලෙට...

ගොඩක් වෙලාවට, අපේ ළමා කාලේ දැකපු මිනිස්සු දැන් වයසට ගිහින්, එහෙමත් නැත්නම් ඒ කාලේ ගොඩක් අවධානය දිනාගනිපු වැඩිමහලු අය දැන් මැරිලා. අපේ ළමා කාලේ අපි දැකපු බොහෝ ගොඩනැගිලි දැන් වැඩිදියුණු කරලා, එහෙමත් නැත්නම් ඒවා කඩල දාලා, ඒ තැන් වල අලුතින් ගොඩනැගිලි හදලා. ඒ කාලේ කැලේ වැවිල තිබුණු පාලු ඉඩම් වල දැන් ගෙවල් හදලා. ඉතින් පුංචි කාලේ දැකපු ගොඩක් දේවල් දැන් දකින්න නැහැ. 

ඒත් අපි පුංචි කාලේ අපි අහපු දේවල්, විශේෂයෙන්ම අපි අහපු සින්දු, තවම ඇහෙනවා අපට. ඒ ගීත ඇහෙනකොට, හිතින් පුංචි කාලෙට ගිහින්, ඒ කාලේ හිතේ තිබුණු සතුට, සැහැල්ලුව, විඳින එක හරිම සුන්දර අත්දැකීමක්.

මම පුංචි කාලේ මම අහපු සින්දු කීපයක්, මම බෙදාගන්න හිතුවා. මේ සින්දු සමහර ඒවායේ තේරුම ඒ කාලේ තේරුනේ නැතත්, ඒ සංගීතය, තාලය, රසවිඳින්න පුළුවන් උනා.

සමනොළ සිරිපා පියුම දොවාගෙන 
පීදෙන ගොයමේ නෑඹුල් සුවඳින්
නිල් උපුලී මල් කැකුලී
ජලේ ගැඹුර ඔරුව දන්නෙ නෑ


ජලේ ගැඹුර ගීතයේ තියෙන, "දුව දෙන්න බෑ කියාවිදෝ" කියන කොටස, මම ගැයුවේ, "පුටුව දෙන්න බෑ කියාවිදෝ" කියල මට මතකයි.

මේ පෝස්ට් එක කියවලා, ඔයාලා පුංචි කාලේ අහපු, ආපහු අහද්දී හිතින් ළමා කාලෙට පියමන් කරන ගීත, පහලින් කොමෙන්ට් කරලා යන්න.









March 28, 2013

ඇරඹුම

මිනිසුන් අතර ඉපිද මිනිසුන් අතර ජීවත් වන විට මුහුණ දුන් සිදුවීම් පෙළගස්වන්නට අවසරයි..